MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hakkı olmayan yere tecavüz
HÜKÜM : Mahkumiyet, temyiz isteminin reddi

Gereği görüşülüp düşünüldü:
Sanığın yokluğunda verilen hükmü infaz durdurma ile birlikte talep ettiği eski hale getirme hususunda karar verme yetkisinin CMK.nun 42/1. maddesine göre hükmü temyizen incelemekle görevli Yargıtay"a ait olduğu gözetilmeksizin, mahkemenin temyiz isteminin reddine dair 07.09.2018 tarihli ek kararının hukuki değerden yoksun olması karşısında, sanığa gerekçeli kararın önce son olarak bildirdiği adrese tebliğe çıkarılması, bu tebligatın iade edilmesi halinde mernis adresine tebligat yapılması gerektiği gözetilmeden doğrudan mernis adresine gönderilen tebligatın usulsüz olması nedeniyle temyizin de süresinde olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
Sanığa yüklenen suçun yasa maddesinde öngörülen cezasının türü ve üst sınırı itibariyle tabi olduğu 5237 sayılı TCK.nun 66/1-e ve 67/4. maddelerinde belirlenen 12 yıllık olağanüstü dava zamanaşımı süresinin suç tarihinden temyiz inceleme tarihine kadar gerçekleştiği anlaşılmakla; sanığın temyiz itirazı bu nedenle yerinde görülmekle sair yönleri incelenmeyen hükmün 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK.nun 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak; yeniden yargılama yapılmasını gerektirmeyen bu hususta anılan Yasanın 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak karar verilmesi mümkün olduğundan sanık hakkında açılan kamu davasının gerçekleşen dava zamanaşımı nedeniyle 5237 sayılı TCK.nun 66/1-e, 67/4. ve CMK.nun 223/8. maddeleri gözetilerek DÜŞÜRÜLMESİNE, 20.02.2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.