Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2017/4579 Esas 2019/3296 Karar Sayılı İlamı

11. Hukuk Dairesi
Esas No: 2017/4579
Karar No: 2019/3296
Karar Tarihi: 30.04.2019

Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2017/4579 Esas 2019/3296 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davacı, müvekkilinin sahibi olduğu satış ve dağıtım yönetimi yazılımının davalı tarafından lisansa aykırı kullanıldığını iddia ederek 10.000 TL tazminat talep etti. Mahkeme, yazılım programları için sınırlayıcı bir hüküm olmamakla birlikte, programların çoğaltılıp kullanılması nedeniyle lisans bedeli ödenmesi gerektiğine hükmetti. Davalı aleyhine davanın kısmen kabulüne karar verildi. Temyiz eden davalı vekilinin itirazları reddedildi ve hüküm onandı. En son olarak, 818 sayılı Borçlar Kanunu'nun 125. maddesinde öngörülen 10 yıllık zamanaşımı süresinde işbu davanın açılmış bulunmasına göre, davalı vekilinin bütün temyiz itirazları yerinde değildir.
Kanun Maddeleri:
-Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu (FSEK) 68. Madde
-818 sayılı Borçlar Kanunu'nun 125. Maddesi

11. Hukuk Dairesi 2017/4579 E. , 2019/3296 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ (FİKRİ VE SINAİ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ SIFATIYLA)

TÜRK MİLLETİ ADINA

Taraflar arasında görülen davada Bandırma 1. Asliye Hukuk Mahkemesince verilen 22/06/2017 tarih ve 2015/242-2017/266 sayılı kararın duruşmalı olarak incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş olduğu anlaşılmakla, duruşma için belirlenen 30.04.2019 günü hazır bulunan davacı vekili Av. ... ile davalı vekili Av. ... ve Tasfiye Memuru ... dinlenildikten sonra duruşmalı işlerin yoğunluğu ve süre darlığından ötürü işin incelenerek karara bağlanması ileriye bırakıldı. Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlenildikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin satış ve dağıtım yönetimi isimli yazılımın sahibi olduğunu, davalı ile yazılımın kullanılmasına yönelik sözleme yaptıklarını, yaptıkları tespitte lisansa aykırı kullanım belirlendiğini ileri sürerek, izinsiz yazılım kullanılmasından dolayı şimdilik 10.000.-TL"nın tahsilini istemiş, sonradan ıslah dilekçesiyle talebini yükseltmiştir.
Davalı vekili, dava konusu yazılımın davacı tarafından satıldığı ve bedelinin ödendiğini savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece Dairemiz bozma ilamına uyularak yapılan yargılamaya ve tüm dosya kapsamına göre; sözleşmede verilen yazılımların çoğaltılması konusunda sınırlayıcı hüküm bulunmadığı ancak yazılım programlarının tek tek hangi sayıda verileceğinin belirtildiği, davalının programı çoğaltarak kullanması nedeniyle davacıya lisans bedeli ödemesi gerektiği, çoğaltılan programların kullanılıp kullanılmamasının önem arz etmediği gerekçesiyle davanın kısmen kabulü ile 1.017.750.-TL alacağın 10.000.-TL"sının 12.01.2009 tarihinden itibaren bakiye kısmın ıslah tarihinden itibaren işleyecek ticari avans faiziyle davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara, mahkemece uyulan bozma kararı gereğince hüküm verilmiş olmasına ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına, FSEK 68. maddesine dayalı tazminat talep edildiği mahkemece de bu madde hükmü uyarınca karar verildiğinden taraflar arasında farazi sözleşme ilişkisi meydana gelip 818 sayılı Borçlar Kanunu"nun 125. maddesinde öngörülen 10 yıllık zamanaşımı süresinde işbu davanın açılmış bulunmasına göre, davalı vekilinin bütün temyiz itirazları yerinde değildir. SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz itirazlarının reddi ile usul ve yasaya uygun bulunan hükmün ONANMASINA, takdir olunan 2.037,00 TL duruşma vekalet ücretinin davalıdan alınıp, davacıya verilmesine, aşağıda yazılı bakiye 52.141,80 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalıdan alınmasına, 30/04/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.