Tefecilik - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2014/8894 Esas 2019/11963 Karar Sayılı İlamı

5. Ceza Dairesi
Esas No: 2014/8894
Karar No: 2019/11963
Karar Tarihi: 24.12.2019

Tefecilik - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2014/8894 Esas 2019/11963 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme, tefecilik suçundan mahkumiyet verilen bir davada yapılan iletişimin tespiti tutanaklarının yasak delil olduğunu ve mahkumiyete yeterli olmadığını belirtmiştir. Suç tarihinin kesin olarak tespiti için yeniden beyanlara başvurularak borç para alınan tarih, miktarı ve faiz anlaşması gibi ayrıntıların tespit edilmesi gerektiği ifade edilmiştir. Ayrıca zincirleme suç hükümlerinin uygulanması, TCK'nın 53. maddesinin iptal kararının doğrultusunda kullanılması ve hüküm fıkrasında TCK'nın 52/4. maddesine yer verilmesi gerektiği belirtilmiştir. Kararın 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi ve CMUK'nın 321 ve 326/son maddeleri uyarınca bozulduğu ifade edilmiştir.
Kanun maddelerinin açıklamaları:
- CMK'nın 135. maddesi: Suç işlemek amacıyla örgüt kurma ve örgüt kapsamında iletişimin tespiti, dinlenilmesi ve kayda alınması ile ilgili hükümleri düzenler.
- TCK'nın 220. maddesi: Sahtecilik, dolandırıcılık, hırsızlık, gasp, rüşvet, zimmet, irtikap gibi suçları tanımlayan ve cezalandıran hükümleri içeren genel bir madde.
- TCK'nın 43/1. maddesi: Bir suçun birden fazla kez işlenmesi durumunda zincirleme

5. Ceza Dairesi 2014/8894 E. , 2019/11963 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Tefecilik
HÜKÜM : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Suç işlemek amacıyla örgüt kurma ve örgüt kapsamında tefecilik suçundan CMK"nın 135. maddesi uyarınca yapılan iletişimin tespiti, dinlenilmesi ve kayda alınması sırasında elde edilen telefon görüşme kayıtlarını içeren iletişimin tespiti tutanaklarının, TCK"nın 220. maddesi kapsamındaki suçtan beraat kararı verilmesi ve tefecilik suçunun iletişimin tespiti kararlarının verildiği tarihlerde katalog suçlar arasında bulunmaması karşısında, yasak delil niteliğinde olduğuna, sanıkların tefecilik suretiyle borç para verip birlikte para kazandıklarının sübutu yönünden salt telefon görüşme içeriklerine dayanılamayacağına nazaran, tefecilikte suç tarihinin faizin kararlaştırılıp ödünç paranın verildiği tarih olduğu nazara alındığında, maddi gerçeğin kuşkuya yer vermeyecek şekilde ortaya çıkarılması ve suç tarihinin kesin olarak tespiti açısından, sanıklar ve suçtan zarar görenlerin yeniden beyanlarına başvurulup, ödünç paranın kimden hangi tarihte alındığı, miktarı ve alındığı iddia olunan tarihte faiz kararlaştırılıp kararlaştırılmadığının ayrıntılı olarak sorularak suç tarihinin ve faiz anlaşmasının kesin olarak saptanmasından sonra hasıl olacak sonuca göre sanıkların hukuki durumlarının takdir ve tayini gerektiği gözetilmeden eksik inceleme ve yetersiz gerekçeyle yazılı şekilde hükümler kurulması,
Kabule göre de;
Sanıkların bir suç işleme kararının icrası kapsamında değişik zamanlarda tefecilik suçunu birden fazla kez işledikleri kabul edilmesine rağmen haklarında zincirleme suç hükümlerini içeren TCK"nın 43/1. maddesinin uygulanmaması,
TCK"nın 53. maddesinin Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 tarihli ve 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal Kararı doğrultusunda uygulanması gerekliliği,
Hüküm fıkrasında TCK"nın 52/4. maddesine yer verilmeyerek CMK"nın 232/6. maddesine aykırı davranılması,
Kanuna aykırı, sanıklar müdafilerin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükümlerin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321 ve 326/son maddeleri uyarınca BOZULMASINA 24/12/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.