Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2020/5202 Esas 2022/3118 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suçlar : Hakaret, şantaj, görüntü veya seslerin ifşa edilmesi suretiyle özel hayatın gizliliğini ihlal
Hükümler : 1- Hakaret suçundan TCK’nın 125/2. maddesi yollamasıyla aynı Kanunun 125/1, 125/4, 62, 52/2-4. maddeleri gereğince mahkumiyet
2- Şantaj suçundan TCK’nın 107/2. maddesi yollamasıyla aynı
Kanunun 107/1, 62/1, 52/2, 53/1-2-3. maddeleri gereğince mahkumiyet
3- Görüntü veya seslerin ifşa edilmesi suretiyle özel hayatın gizliliğini ihlal suçundan CMK’nın 223/2-e maddesi gereğince beraat

Hakaret ve şantaj suçlarından sanığın mahkumiyetine ilişkin hükümler, sanık müdafii tarafından, görüntü veya seslerin ifşa edilmesi suretiyle özel hayatın gizliliğini ihlal suçundan sanığın beraatine ilişkin hüküm, katılan tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
A) Sanık hakkında hakaret suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik sanık müdafinin temyiz isteminin incelenmesinde;
Anayasa Mahkemesinin 07.10.2009 gün ve 27369 sayılı Resmi Gazetede yayımlanıp, yayımından itibaren bir yıl sonra 07.10.2010 tarihinde yürürlüğe giren, 23.07.2009 gün ve 2006/65 Esas, 2009/114 karar sayılı iptal hükmünün yürürlüğe girdiği tarihe kadar 5237 sayılı TCK'nın 50 ve 52. maddeleri ve 765 sayılı TCK hükümleri uyarınca doğrudan hükmedilip, başkaca hak mahrumiyeti içermeyen 2000 TL'ye kadar (2000 TL dahil) adli para cezalarına ilişkin mahkumiyet hükümleri 5320 sayılı Kanun'un 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı Kanunun 305. maddesi gereğince kesin nitelikte olup, 07.10.2010 ila 6217 sayılı Kanun'un yürürlüğe girdiği 14.04.2011 tarihine kadar ise mahkumiyet hükümlerinin hiçbir istisna öngörülmeksizin temyizinin mümkün olduğu, 14.04.2011 ve sonrasında ise, doğrudan hükmedilen 3000 TL’ye kadar (3000 TL dahil) adli para cezalarının 5320 sayılı Kanunun geçici 2. maddesi uyarınca kesin nitelikte olduğu anlaşılmakla; sanık hakkında hakaret suçundan dolayı 31.03.2015 tarihinde doğrudan hükmedilen 1740 TL'den ibaret mahkumiyet hükmüne yönelik suç vasfına ilişkin herhangi bir temyiz istemi de bulunmadığından, sanık müdafinin temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK'un 317. maddesi uyarınca isteme uygun olarak REDDİNE,
B) Sanık hakkında şantaj suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik sanık müdafinin temyiz isteminin incelenmesinde;

Katılan ...’e yönelik 23.02.2013-02.03.2013 tarihleri arasında, beden veya ruh sağlığını bozacak şekilde nitelikli cinsel saldırı, tehdit, hakaret, şantaj, kasten yaralama, özel hayatın gizliliğini ihlal suçlarından ağır ceza mahkemesinde yargılanıp, 06.02.2014 tarihli kararla tehdit, hakaret ve kasten yaralama suçlarından hakkında mahkumiyet kararı verilen sanık ...’in, anılan kararın temyiz aşamasında olduğu dönemde, kullanıcısı olduğu facebook hesabındaki katılan ...’ü hedef alarak yaptığı paylaşımlarda, katılan ...’e, kendisi ile anlaşmazsa elinde bulunan müstehcen nitelikteki görüntülerini ifşa edeceği tehdidiyle şantajda bulunduğu iddiasına konu olayda;
Sanığın kullanıcısı olduğunu kabul ettiği facebook hesaplarından yapılan paylaşımlar ile dosyada mevcut diğer delillere göre, sanığa yüklenen şantaj suçunun sübut bulduğuna ilişkin yerel mahkemenin kabulünde bir isabetsizlik görülmemiş; T.C. Anayasa Mahkemesinin, TCK'nın 53. maddesine ilişkin olan 2014/140 esas, 2015/85 karar sayılı iptal kararının 24.11.2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazetede yayımlanmış olması nedeniyle iptal kararı doğrultusunda TCK'nın 53. maddesindeki hak yoksunluklarının yeniden değerlendirilmesi gerekliliğinin infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafinin hukuka aykırı olan mahkumiyet hükmünün bozulması gerektiğine ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA,
C) Sanık hakkında görüntü veya seslerin ifşa edilmesi suretiyle özel hayatın gizliliğini ihlal suçundan kurulan beraat hükmüne yönelik katılanın temyiz isteminin incelenmesine gelince;
Sanık ...’in, katılan ...’e ait fotoğrafları, facebook adlı sosyal paylaşım sitesinde yayımlayarak, görüntü veya seslerin ifşa edilmesi suretiyle özel hayatın gizliliğini ihlal suçunu işlediğinin iddia edildiği olayda;
Katılanın; “…25/08/2014 günü sosyal paylaşım sitelerini gezerken kendi adıma bilgim dışında açılmış facebook sitesinin olduğunu farkettim. Adıma açılmış olan facebook sayfasının profilinde kendi resmim vardır. Bu hesabı açan kişinin aramızda daha önceden husumet bulunan… Hüseyin … olmasından şüpheleniyorum. Kendisinde şahsıma ait çıplak görüntü ve resimler mevcuttur. Bunları benim adıma açtığı hesapta yayınlamasından endişe ediyorum…” biçimindeki 26.08.2014 tarihli ilk beyanı, sanığın, katılan adına açılan facebook hesabı ile ilgisinin bulunmadığına dair savunması, sanıkla katılan arasındaki ilişki uzun süre önce bitmiş olup, taraflar arasında adliyeye yansıyan çeşitli uyuşmazlıkların bulunması, katılan adına açılan facebook hesabındaki katılanın günlük kıyafetleriyle poz vermiş şekilde çektirdiği resim, yalnızca ve mutlaka sanıkta olabilecek görüntü niteliğinde olmadığı gibi katılanın müstehcen nitelikteki görüntülerinin yayımlandığına dair herhangi bir delil de bulunmaması karşısında, sanık hakkında görüntü veya seslerin ifşa edilmesi suretiyle özel hayatın gizliliğini ihlal suçundan CMK’nın 223/2-e madde, fıkra ve bendi gereğince beraat kararı verilmesine ilişkin yerel mahkemenin kabulünde dosya kapsamına göre bir isabetsizlik görülmemiştir.
Yapılan yargılama sonunda, yüklenen suçun sanık tarafından işlendiğinin sabit olmadığı gerekçeleri gösterilerek mahkemece kabul ve takdir kılınmış olduğundan, katılanın hukuka aykırı olan beraat hükmünün bozulması gerektiğine ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle, beraate ilişkin hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 20.04.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.