Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2021/5899 Esas 2022/3903 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Ceza Dairesi
Suç : Verileri hukuka aykırı olarak verme veya ele geçirme
Karar : Sanığın, verileri hukuka aykırı olarak verme veya ele geçirme suçundan TCK’nın 136/1, 62, 53/1-2-3. maddeleri gereğince 1 yıl 8 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına ilişkin Bucak 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 04.10.2018 tarihli, 2018/241 - 2018/602 sayılı hükmüne yönelik istinaf başvuruları üzerine, sanığa yüklenen fiilin kanunda suç olarak tanımlanmamış olduğu gerekçesiyle CMK’nın 280/1-a ve 303/1-a. maddeleri gereğince ilk derece mahkemesinin kararındaki mahkumiyete ilişkin bölümün, sanığın CMK’nın 223/2-a. maddesi gereğince beraatine dair hüküm ile değiştirilmesi suretiyle hukuka aykırılığın düzeltilerek istinaf başvurusunun esastan reddine ilişkin karar

Verileri hukuka aykırı olarak verme veya ele geçirme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hükme yönelik Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 11. Ceza Dairesince yapılan istinaf incelemesi sonucunda verilen 04.01.2019 tarihli, 2018/3337 Esas - 2019/36 Karar sayılı ilk derece mahkemesinin kararındaki mahkumiyete ilişkin bölümün beraat hükmü ile değiştirilmesi suretiyle hukuka aykırılığın “düzeltilerek istinaf başvurusunun esastan reddine” ilişkin karar, katılan tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yapılan yargılamaya, incelenen dosya kapsamına göre;
Sanık ...’nın, katılan ... hakkında defalarca katılanın Fetullahçı Terör Örgütü/Paralel Devlet Yapılanması (FETÖ/PDY) üyesi olduğuna dair asılsız ihbar ve şikayetlerde bulunarak, iftira suçundan hüküm giymesinden dolayı sanıkla katılan arasında önceye dayalı husumet olup, yargılamaya konu somut olayda ise sanık tarafından yapımı üstlenilen inşaatta çalışan tanık Mehmet Ali’nin ricası üzerine katılanın inşaat işlerinde tanığa yardım ettiğini öğrenen sanığın, katılanı inşaatta çalışırken gördüğünde onu inşaattan çıkarmak ya da kolluğa ihbarda bulunarak olası hukuki sorumluluklarından kaynaklanan riskleri bertaraf etmek yerine, katılanı asıl görev yapmakta olduğu müftülüğe inşaatta çalıştığı yönünde şikayet etmek amacıyla, katılanla geçmişte yapmış oldukları konut satışından dolayı edindiği evraklar üzerindeki katılana ait kimlik bilgilerini, katılanın rızasına aykırı şekilde ele geçirip, kullanarak, Sosyal Güvenlik Kurumuna, katılanın inşaat kalfası olarak 28.03.2014 tarihinde işe başladığına ve 29.03.2014 tarihinde işten ayrıldığına dair bildirimde bulunması nedeniyle sanığa yüklenen verileri hukuka aykırı olarak verme veya ele geçirme suçunun sübut bulduğu ve sanığın katılanı müftülüğe şikayet ettiği de nazara alındığında kendisini yasal olarak güvence altına almak için katılanı sigortalı gösterdiğine dair savunmasına itibar edilemeyeceği gerekçesine dayalı olarak ilk derece mahkemesince kurulan mahkumiyet hükmüne karşı yapılan istinaf başvuruları üzerine, bölge adliye mahkemesince, katılanın, sanığa ait inşaatta sanığın haberi olmaksızın ücret karşılığı olmasa da çalıştığının tanık Mehmet Ali ve katılanın beyanları ile doğrulandığı, 5510 Sayılı Kanun gereğince sigortasız işçi çalıştırmanın cezai yaptırımlarının yanında iş kazası halinde iş sahibi yönünden adli sorumluluğun da doğabileceği, buna göre sanığın aralarındaki daire satışı nedeniyle kendisinde bulunan katılana ait kimlik bilgilerini kullanmak suretiyle kendisini muhtemel bir adli veya idari sorumluluktan kurtarmak amacıyla katılanı sigortalı gösterdiğine dair savunmasına üstünlük tanınması gerektiği ve dolayısıyla sanığın atılı suç yönünden kastı bulunmadığından suçun yasal unsurlarının oluşmadığı gerekçesiyle mahkumiyet hükmü kaldırılarak, 5271 sayılı CMK'nın 280/1-a. maddesi delaletiyle aynı Kanunun 303/1-a. maddesi uyarınca beraat kararı verilmiş ise de; anılan Kanun hükmünün delil değerlendirilmesi yapılmaksızın derhal beraat kararı verilebilecek hallerde uygulanabileceği, sanık hakkındaki mahkumiyet hükmü bakımından ise ilk derece mahkemesinin suçun gerçekleşme şekline dair kabulünden farklı bir gerekçeyle yapılan değerlendirmenin suçun sübutuna ilişkin olması ve delil takdirini gerektirmesi nedeniyle 5271 sayılı CMK'nın 303/1-a maddesi kapsamına girmediği ve aynı Kanunun 280/1-g maddesi uyarınca duruşma açılarak ve taraflar da çağrılarak delillerin değerlendirilmesi sonucunda anılan Kanun maddesinin 2. fıkrasına göre yeniden hüküm kurulması gerektiği gözetilmeden, duruşma açılmaksızın dosya üzerinden yapılan inceleme sonucunda sanığın 5271 sayılı CMK’nın 223/2-a. maddesi gereğince beraatine karar verilmesi,
Kabul ve uygulamaya göre de:
Bölge adliye mahkemesince, yüklenen suç açısından sanığın kastının bulunmadığı gerekçesine dayalı olarak beraat kararı verilmiş olması nedeniyle sanık hakkında CMK’nın 223/2-c. maddesi gereğince beraat hükmü kurulması gerekirken, aynı Kanunun 223/2-a. maddesi gereğince beraat kararı verilmesi suretiyle CMK'nın 232/6. maddesine uyulmaması,
Kanuna aykırı olup, katılanın temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 11. Ceza Dairesince yapılan istinaf incelemesi sonucunda verilen 04.01.2019 tarihli, 2018/3337 Esas - 2019/36 Karar sayılı ilk derece mahkemesinin kararındaki mahkumiyete ilişkin bölümün beraat hükmü ile değiştirilmesi suretiyle hukuka aykırılığın “düzeltilerek istinaf başvurusunun esastan reddine” ilişkin kararın açıklanan nedenlerle ve sair yönleri incelenmeksizin 5271 sayılı CMK'nın 302/2. maddesi gereğince isteme aykırı olarak BOZULMASINA, aynı Kanunun 304/2. maddesi uyarınca yeniden incelenmek ve hüküm verilmek üzere dosyanın Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 11. Ceza Dairesine GÖNDERİLMESİNE, 18.05.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.