MAHKEMESİ :SULH HUKUK MAHKEMESİ

Davacı vekili tarafından, davalı aleyhine 14.06.2011 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 16.01.2012 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R
Dava, Türk Medeni Kanununun 747. maddesi gereğince geçit hakkı kurulması isteğine ilişkindir.
Davalı 42 sayılı parsel maliki davayı kabul etmemiş, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece dava kabul edilmiş, 22 sayılı parsel lehine fen bilirkişisinin 27/09/2011 havale tarihli raporunda (B) ile gösterilen yerden 42 sayılı parsel aleyhine geçit hakkı kurulmuştur.
Hükmü, davalı vekili temyiz etmiştir.
Ülkemizde arazi düzenlenmesinin sağlıklı bir yapıya kavuşmamış olması ve her taşınmazın yol ihtiyacına cevap verilmemesi geçit davalarının nedenidir. Geçit hakkı verilmesiyle genel yola bağlantısı olmayan veya yolu bulunsa bile bu yol ile ihtiyacı karşılanamayan taşınmazın genel yolla kesintisiz bağlantısı sağlanır. Uygulama ve doktrinde genellikle bunlardan ilkine “mutlak geçit ihtiyacı” veya “geçit yoksunluğu”, ikincisine de “nispi geçit ihtiyacı” ya da “geçit yetersizliği” denilmektedir.
1-Mahkemece yapılan yargılamaya, toplanan delillere ve tüm dosya içeriğine göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde görülmemiş, reddi gerekmiştir.
2-Hükme esas alınan bilirkişi rapor ve krokisinde davacının 22 sayılı parsel lehine, kuzeydeki genel yola ulaşımı sağlamak amacıyla davalıya ait 42 sayılı parsel üzerinden ve yine davacıya ait 47 sayılı parsel üzerinden yeşil renkle ve (B) ile gösterilen güzergahtan geçit kurulması önerilmiş ancak hüküm sonucunda 22 sayılı parsel yararına, sadece 42 sayılı parsel aleyhine geçit hakkı tesisine şeklinde hüküm kurulduğu görülmüştür.
Geçit davalarına uygulanan kesintisizlik ilkesi gereğince geçitin başladığı davacı taşınmazından genel yola ulaşıncaya kadar tüm parsellerin geçit güzergahına dahil edilmesi gerekir. Mahkemece, davacının 22 sayılı parseli yararına, 47 sayılı parseli aleyhine de geçit kurulması gerekirken kesintisizlik ilkesine aykırı olarak yazılı şekilde hüküm kurulması doğru görülmemiş, bu sebeple kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda (1) numaralı bentte açıklanan davalı vekilinin diğer temyiz itirazlarının reddine, (2) numaralı bent uyarınca temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan temyiz harcının istek halinde yatırana iadesine, 16.05.2012 tarihinde oybirliği ile karar verildi.