Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2015/12642 Esas 2015/16515 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

DAVA : Davacı, yıllık izin ücreti alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı vekili, davacı müvekkillerin murisi ...’nun davalı nezdinde çalıştığı sırada 21.10.2011 tarihide vefat ettiğini, iş sözleşmesinin ölüm ile son bulduğunu, askerlik süresini borçlanıp borcunu ödediği halde kıdem tazminatı hesabında askerlik borçlanmasının sayılmadığını, bir kısım yıllık izinlerinin kullandırılmayıp ücretinin de ödenmediğini belirterek kıdem tazminatı ile yıllık izin alacağının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili, davacılar ... kurum emrinde 1981 yılında mevsimlik işçi olarak başladığını, 1998 tarihinde daimi kadroya alındığını, değişik zamanlarda ve süresi bir yılı bulmayan bu döneme ilişkin yıllık izin hakkı bulunmadığını, yıllık izinlerinin tamamını kullandığını, kullanılmayan yıllık izin ücretinin mirasçılarına ödendiğini belirterek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda toplanan delillere ve bilirkişi raporuna dayanılarak, yazılı gerekçe ile davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Kararı davalı temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasındaki uyuşmazlık davacının yıllık izin alacağının bulunup bulunmadığı noktasındadır.
Mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda 01.03.1993-28.02.2003 tarihli Toplu İş Sözleşmelerinin 3. maddelerinde geçici işçilerin fasılalarla da olsa oniki aylık hizmet süresini tamamladığı tarihten sonraki ve her halükarda hizmet sözleşmesinin devam ettiği süre içerisinde kanunda yer alan sürelere üçer gün ilave edilmesi suretiyle izin kullanması süresinin düzenlendiğini belirterek buna göre davacının bakiye yıllık izin süresini tespit ederek yıllık izin alacağını hesaplamıştır. Dairemizin geri çevirme kararı sonrasında dosya arasına alınan toplu iş sözleşmelerinin incelenmesinde 1979-1981 1982-1985 ile 1985-1987 arasındaki toplu iş sözleşmelerinde geçici işçilere ilişkin yıllık izin bakımından ayrık düzenlemenin bulunmadığı, diğer toplu iş sözleşmelerinde bilirkişi tarafından dikkate alınan maddenin yer aldığı anlaşılmaktadır. Hal böyle olunca toplu iş sözleşmesinde geçici işçilerin yıllık izin hakkına ilişkin düzenleme bulunmayan dönemler bakımından davacının yıllık onbir ayı aşan çalışması bulunan yıllarda yıllık izne hak kazanacağının kabulü ile yıllık izin süresinin tespit edilmesi gerekli iken yazılı gerekçe ile yıllık izin alacağının hüküm altına alınması hatalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan sebeple BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek olması halinde ilgiliye iadesine, 06.05.2015 tarihinde oybirliği ile karar verildi.