Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2022/495 Esas 2022/4187 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi
Dava : Koruma tedbirleri nedeniyle tazminat
Hüküm : Davacının tazminat talebinin kısmen kabulü ile 1.511,05 TL maddi tazminatın gözaltı tarihi olan 07/11/2013 tarihinden işletilecek yasal faiz ile birlikte davalı Hazineden alınarak davacıya verilmesine,

Davacının tazminat talebinin kısmen kabulüne ilişkin hüküm, davalı vekili ve davacı vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Gerekçeli karar başlığında, CMK'nın 232/2-b maddesine aykırı olarak, hüküm duruşmasına iştirak eden Cumhuriyet savcısının gösterilmemesi, “06.02.2015” olan dava tarihinin “25.03.2021” yazılması mahallinde düzeltilebilir yazım yanlışlıkları kabul edilmiştir.
Dosya kapsamında dilekçenin reddi mahiyetinde karar bulunmadığından tebliğnamede incelenmeksizin iade yapılmasına yönelik görüşe iştirak edilmemiştir.
Mahkemece verilen ilk hükmün temyiz incelemesinden geçtiği dikkate alınarak ikinci hükmün de temyiz kanun yoluna tabi olması nedeniyle dosyanın temyiz incelemesi için Yargıtay'a gönderilmesi gerekirken, mahkemenin kanun yolunu istinaf olarak göstermesi ve davalı vekilinin ve davacı vekilinin istinaf dilekçesi vermesi neticesinde dosya İzmir Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmiş ve ilgili Dairece istinaf başvurusunun reddine karar verilmiş, bu karara yapılan itiraz da bir üst numaralı Daire tarafından reddedilmiş ise de, kanun yolunun mahkemece yanlış gösterilmesi ve başvuranın istinaf dilekçesi vermesi haklarını ortadan kaldırmayacağından, davalı vekilinin ve davacı vekilinin dilekçeleri temyiz dilekçesi olarak kabul edilerek yapılan incelemede;
Tazminat talebinin dayanağı olan İzmir 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 2014/193 Esas – 2014/368 Karar sayılı ceza dosyası kapsamında, davacının kasten insan öldürmeye azmettirme suçundan 07/11/2013 – 02/01/2014 tarihleri arasında 56 gün tutuklu kaldığı, yapılan yargılama sonunda beraatine hükmedildiği, beraat hükmünün 27/11/2014 tarihinde kesinleştiği, tutuklama tarihi itibariyle yürürlükte bulunan 5271 sayılı CMK'nın 142. maddesinde öngörülen süre içinde yetkili ve görevli mahkemeye davanın açıldığı ve kanunda öngörülen yasal şartların oluştuğu anlaşılmakla;
Davacının 50.000,00 TL maddi, 50.000,00 TL manevi tazminatın gözaltına alınma tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile ödenmesi talebine ilişkin söz konusu davada, yerel mahkemece 3.500,00 TL manevi tazminatın gözaltına alınma tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile davalıdan alınarak davacıya ödenmesine hükmedilmesi üzerine dairemizce yapılan incelemede, Dairemizin 10.09.2018 tarih ve 2018/3722 Esas - 2018/7871 Karar sayılı bozma ilamı öncesi, 16.09.2015 tarihli maddi tazminata ilişkin hükmün açıkça onanmadıkça kesinleşmiş sayılamayacağı gözetilmeden, bozma ilamı sonrası davacının maddi tazminat talebi ile ilgili olarak hüküm kurulmamış ise de, bu hususta mahallinde her zaman karar verilmesi mümkün görüldüğünden onanmasına karar verilmesine rağmen yerel mahkemece yeni esas alınarak duruşma açılıp, 1.511,05 TL maddi tazminatın gözaltı tarihinden işleyecek yasal faiz ile davalıdan alınarak davacıya ödenmesine hükmedilmesinde;
Bozma ilamına uyularak yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, davalı vekilinin davanın reddi gerektiğine, yargılama giderleri ve vekalet ücretinin davacı tarafa yükletilmesi gerektiğine ve sair tüm temyiz itirazlarına, davacı vekilinin tazminat miktarlarının eksik olduğuna ve sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Tayin olunan maddi ve manevi tazminat miktarının toplamı üzerinden hüküm tarihinde yürürlükte bulunan Avukatlı Asgari Ücret Tarifesine göre nisbi vekalet ücretine hükmedilmemesi
Kanuna aykırı olup, davacı vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konuda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün 2. fıkrasında hükümden tamamen çıkarılarak yerine “İzmir 8. Ağır Ceza Mahkemesinin 31.01.2019 tarih 2018/538 Esas-2019/32 Karar sayılı ilamında davacı lehine 1.056,00 TL vekalet ücretine hükmedildiği, ayrıca davacı lehine iş bu karar tarihinde yürürlükte bulunan Sulh Ceza Hakimliği sınırında 1.600,00 TL vekalet ücreti takdir edilmesi gerektiği, önceki kararda verilen vekalet ücreti miktarı mahsup edildiğinde eksik kalan 544,00 TL vekalet ücretinin davalı Hazineden alınarak davacıya verilmesine” ibaresinin eklenmesi ve hükümdeki diğer hususların aynen bırakılması suretiyle, sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 30.05.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.