Yargıtay 20. Hukuk Dairesi 2017/1349 Esas 2018/714 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Taraflar arasındaki davanın yapılan duruşması sonunda kurulan hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya incelendi, gereği düşünüldü:

K A R A R

Davacı vekili, 87.222,08 TL site ortak gider alacağının %5 gecikme tazminatı ile birlikte tahsilini istemiş, mahkemece davanın kabulü ile 87.222,00 TL alacağın 06.10.2012 tarihinden itibaren aylık %5 gecikme faiziyle tahsiline karar verilmiş, hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı kanıtlarla yasal gerektirici nedenlere ve özellikle kanıtların takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre sair temyiz itirazları yerinde değildir.
Ancak;
Birden fazla ada ve parsel üzerinde kurulu sitenin ortak gider alacağının tahsiline ilişkin davada, 5711 sayılı Kanunun 22. maddesi ile Kat Mülkiyeti Kanununun 66. ve devamı maddelerinde düzenlenen toplu yapılara ilişkin özel hükümler uyarınca sitede henüz toplu yapı yönetimine geçilmediğinden uyuşmazlıkta Kat Mülkiyeti Kanununun hükümleri değil, genel hükümlerin uygulanması gerekmektedir.
6098 sayılı Türk Borçlar Kanununun 120.maddesinin 1.fıkrasında “Uygulanacak yıllık temerrüt faizi oranı, sözleşmede kararlaştırılmamışsa, faiz borcunun doğduğu tarihte yürürlükte olan mevzuat hükümlerine göre belirlenir.” 2. fıkrasında ise “Sözleşme ile kararlaştırılacak yıllık temerrüt faizi oranı, birinci fıkra uyarınca belirlenen yıllık faiz oranının yüzde yüz fazlasını aşamaz” hükümlerinin, 6101 sayılı Türk Borçlar Kanununun Yürürlüğü ve Uygulama Şekli Hakkında Kanunun 7. maddesinin 1. fıkrasında” Türk Borçlar Kanununun kamu düzenine ve genel ahlâka ilişkin kuralları ile geçici ödemelere ilişkin 76. faize ilişkin 88. temerrüt faizine ilişkin 120. ve aşırı ifa güçlüğüne ilişkin 138 inci maddesi, görülmekte olan davalarda da uygulanır” hükümleri düzenlenmiştir.
Somut olayda açıklanan yasal düzenlemeler gereği 6098 sayılı Türk Borçlar Kanununun 120. maddesine göre temerrüt faizi ile tahsiline karar verilmesi gerekirken, Kat Mülkiyeti Kanunun 20.maddesi gereğince aylık %5 gecikme tazminatı ile tahsiline karar verilmesi doğru değil ise de, bu husunun giderilmesi yeniden yargılamayı gerektirmediğinden; gerekçeli kararın 1. hüküm fıkrasındaki “aylık %5 oranında uygulanacak gecikme” ibaresinin hükümden çıkarılmasına ve yerine “temerrüt” ibaresinin yazılması suretiyle ve hükmün 6100 sayılı Kanunun geçici 3. maddesi atfıyla HUMK"nın 438/7. maddesine göre düzeltilmiş bu şekli ile ONANMASINA, temyiz harcının istek halinde iadesine 06/02/2018 gününde oy birliği ile karar verildi.