MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Temyiz isteminin reddine

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
Sanığın yokluğunda ve fakat atandığından haberinin bulunmadığı zorunlu müdafiinin yüzüne karşı 21.06.2006 tarihinde karar verildiği, müdafiinin anılan kararı temyiz etmemesi üzerine kararın 29.06.2006 tarihinde kesinleştirilerek 07.02.2009 tarihinde yerine getirilmesinin ardından sanığın 01.04.2015 tarihli dilekçesi ile eski hale getirme ve temyiz isteminde bulunması üzerine mahkemece 03.04.2015 tarih, 2000/1077 esas ve 2006/567 sayılı ek karar ile temyiz isteminin reddine karar verildiği, anılan ek kararın cezaevinde bulunduğu sırada sanığa 10.04.2015 tarihinde tebliğ edildiği, ancak 5271 sayılı CMK"nın 35/3. maddesi uyarınca ek kararın sanığa açıkça anlatıldığına dair herhangi bir açıklamada bulunulmadığından yapılan tebliğ işleminin usulüne uygun olmadığı, bu itibarla; 03.04.2015 tarihli ek karara yönelik sanığın öğrenme üzerine yaptığı 20.04.2015 tarihli temyiz isteminin süresinde olduğu kabul edilerek, yapılan incelemede;
Temyiz dilekçesi ve eski hale getirme istemli dilekçelerin birlikte verilmesi halinde 5271 sayılı CMK"nın 42/1. maddesi uyarınca karar verme yetkisinin Yargıtay"ın ilgili dairesi olduğundan, 03.04.2015 tarih, 2000/1077 esas ve 2006/567 sayılı ek kararın yok hükmünde olduğu ve Yargıtay Ceza Genel Kurulu"nun 18.03.2008 tarih, 2008/9-7 Esas - 2008/56 Karar sayılı kararında belirtilen "kendisine zorunlu müdafii atandığından sanığın haberdar olmadığı durumlarda zorunlu müdafiiye yapılan tefhim veya tebliğ kendisine bağlanan hukuki sonuçları doğurmaz" hükmü gereğince yokluğunda verilen 21.06.2006 tarihli hükme yönelik sanığın temyiz isteminin süresinde olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
5237 sayılı TCK"nın 7/2, 5252 sayılı Kanunun 9/3. maddeleri ışığında; sanığın eylemine uyan ve zamanaşımı bakımından lehine olan 765 sayılı TCK"nın 493/1. maddesine uyan hırsızlık suçunun gerektirdiği cezanın türü ve üst sınırına göre; aynı Kanunun 102/3 ve 104/2. maddelerinde öngörülen 15 yıllık genel dava zamanaşımı süresine tabi olduğu ve suç tarihinden inceleme tarihine kadar bu sürenin geçmiş bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ..."un temyiz istemi bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle tebliğnameye aykırı olarak BOZULMASINA,
bozma nedeni yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi yollamasıyla 1412 sayılı CMUK"nun 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak sanık hakkındaki açılan kamu davasının 5271 sayılı CMK"nın 223/8. maddesi uyarınca zamanaşımı nedeniyle DÜŞMESİNE, 05.02.2019 gününde oy birliğiyle karar verildi.