Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma - Yargıtay 10. Ceza Dairesi 2019/4418 Esas 2020/1015 Karar Sayılı İlamı

10. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/4418
Karar No: 2020/1015
Karar Tarihi: 17.02.2020

Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma - Yargıtay 10. Ceza Dairesi 2019/4418 Esas 2020/1015 Karar Sayılı İlamı

Özet:

İstanbul 76. Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen kararda sanığın uyuşturucu bulundurma suçundan tedavi ve denetimli serbestlik tedbirine uyulmaması sebebiyle mahkum edildiği belirtilmiştir. Mahkemenin yaptığı incelemede sanık hakkında daha önce aynı suçtan dolayı kesinleşmiş bir mahkumiyet kararı olduğu ve tedavi ve/veya denetimli serbestlik tedbirinin infaz edilmediği tespit edilmiştir. Bu sebeple, sanığın hüküm öncesinde tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulanan ve infaz sırasında yükümlülüklerini ihlal eden ilk kez suç işleyenlerle aynı şekilde yargılanması gerektiği kararlaştırılmıştır. Ayrıca, Anayasa Mahkemesi'nin 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı ve TCK'nın ilgili maddeleri dikkate alınarak sanığın infaz aşamasında belirli bir süre içinde uyması gereken şartlar belirleneceği belirtilmiştir. Hükmün reddedilerek mahkumiyetin onanmasına karar verilmiştir.
Kanun Maddeleri:
- 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesi
- 6545 sayılı Kanun'un 68. maddesi
- 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 7. maddenin 3. fıkrası
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53. maddesi

10. Ceza Dairesi 2019/4418 E. , 2020/1015 K.

"İçtihat Metni"

İNCELENEN KARARLA
İLGİLİ BİLGİLER
Mahkeme : İSTANBUL 76. Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma
Hüküm : Tedavi ve denetimli serbestlik tedbirine uyulmaması üzerine mahkûmiyet

Dosya incelendi.
GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ :
Sanığa çıkarılan ilk çağrı tebligatının, sanığın bilinen adresi olan .... adresine gönderildiği, tebligatın "Dağıtım alanında böyle bir adres yoktur. Çıkış merciine iade" ibaresi ile iade edildiği ve devamında sanığın MERNİS adresi olan ... adresine 7201 sayılı Tebligat Kanununun 21/2. maddesine göre 09/06/2014 tarihinde tebliğ edildiği ve yapılan tebliğin usulüne uygun olduğu anlaşıldığından tebliğnamede yer alan bu yöndeki bozma düşüncesine iştirak edilmemiştir.
Adli sicil kayıtları ve UYAP üzerinden yapılan araştırmada, sanık hakkında, bu suç tarihinden önce, aynı suçtan dolayı açılmış başka bir dava nedeniyle verilip kesinleşmiş ve suç tarihinde infaz edilmekte olan herhangi bir tedavi ve/veya denetimli serbestlik tedbirinin bulunmadığı anlaşıldığından, hükümden önce 28.06.2014 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanunun 68. maddesi ile değiştirilen TCK"nın 191. maddesinin 5. fıkrasının sanık lehine uygulanma şartlarının bulunmaması nedeniyle, bu suçtan dolayı ilk olarak doğrudan tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulanan ve bu tedbirin infazı sırasında yükümlülüklerini ihlal eden sanık hakkında yargılamaya devam olunarak hüküm kurulmuş olması, 6545 sayılı Kanunun 85. maddesi ile 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 7. maddenin 3. fıkrasına uygun olduğundan, bu husus dikkate alınarak yapılan incelemede;
24.11.2015 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarih ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı gözetilerek, sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin 1 ve 2. fıkraları ile 3. fıkrasının 1. cümlesinin uygulanmasının infaz aşamasında dikkate alınması mümkün görülmüştür.

Yargılama sürecindeki işlemlerin kanuna uygun olarak yapıldığı, aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların toplanan tüm delillerle birlikte gerekçeli kararda gösterilip tartışıldığı, vicdanî kanının dosya içindeki belge ve bilgilerle uyumlu olarak kesin verilere dayandırıldığı, eylemin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, eyleme uyan suç tipi ile yaptırımların doğru biçimde belirlendiği anlaşıldığından; sanığın yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün ONANMASINA, 17/02/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.