Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2020/7937 Esas 2022/9284 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme



Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK'nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Dosya içeriğine göre; sanığın sahibi ve yetkilisi olduğu Şems inşaat isimli firmanın ... İli, Merkez İlçesi, ... mevki, yeni otogar inşaatının yanında yapılan inşaatta işçi olarak çalışan ... ...ın, 28/11/2012 günü saat 14:00 sıralarında inşaatın 4. katında inşaat asansörü ile kum indirdiği esnada dengesini kaybederek yaklaşık 13 metre yükseklikten aşağıya düşmesi neticesinde öldüğü olayda,
23/07/2013 tarihli bilirkişi raporu ile bilirkişi heyeti tarafında tanzim edilen 26/06/2015 tarihli raporda: sanığın, çalışanlara ... sağlığı ve güvenliği konusunda eğitim verilmesini ve kişisel koruyucu ekipmanların verilmesini sağlamaması ile yapılan ... gereğince ... yerinde teknik personel ve sorumlu bulundurmaması sebebiyle asli kusurlu olduğu, ölenin ise güvenlik önlemi alınmamış döşeme kenarında çalıştığı sırada şahsi güvenliği konusunda dikkat ve özeni göstermemesi sebebiyle tali kusurlu olduğu belirtildiği, hükme esas alınan bu raporların oluş ve dosya kapsamına uygun olduğu anlaşılmakla, yapılan incelemede;
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre,sanık müdafinin kusur durumuna ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1.Sanık hakkında adli para cezasının belirlenmesine esas alınan tam gün sayısı gösterilirken uygulanan kanun maddesinin TCK’nın 52/3. maddesi ve hükmedilen para cezasının bir gün karşılığı belirlenirken uygulama maddesi olan TCK'nın 52/2. maddesinin gösterilmemesi suretiyle CMK'nın 232/6. maddesine aykırı hareket edilmesi,
2.Taksirli suçların iştirak halinde işlenmesi mümkün olmadığından, sanıklar hakkında yargılama giderine hükmolunurken, yargılama giderlerinin sanıklardan sebebiyet verdikleri oranda tahsiline karar verilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi gereğince BOZULMASINA; ancak, yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu hususun aynı Kanunun 322.maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, hükmün 1. fıkrasının 3.paragrafı çıkarılarak yerine “Sanığın sosyal ve ekonomik durumu nazara alınarak, TCK'nın 50/4. maddesi yollamasıyla 50/1-a. maddesi gereğince adli para cezasına çevrilmesine; TCK'nın 52/3. maddesi gereğince adli para cezasının belirlenmesine esas tam gün sayısının 1215 tam gün olarak belirlenmesine, TCK'nın 52/2. maddesi gereğince sanığın ekonomik ve diğer şahsi halleri göz önünde bulundurularak bir gün karşılığı adli para cezasının takdiren 20 TL hesabıyla 24.300 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına" ibaresinin eklenmesi ile 4.fıkrasındaki ''eşit olarak ''ibaresinin çıkarılması yerine 'sebebiyet verdikleri oranda'' ibaresinin eklenmesi suretiyle sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 30/11/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.