MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA : Davacı, harcırah alacağı ile fazla çalışma ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, Karayolları 6. Bölge Müdürlüğüne bağlı işyerinde kadrolu işçi olarak çalıştığını yol iş sendikası üyesi olduğunu, 2001 yılından 2005 yılına kadar Boğazköprü bakımevinde çalıştığını ve 2005 yılında emekli olduğunu, 21.05.2008 tarihine kadar Boğazlıyan bakımevinde bekçi olarak çalıştığını çalışmasının bir hafta süre ile geceli gündüzlü işyerinde kalıp bekçilik yapma şeklinde olduğunu, yemek ve bütün ihtiyaçlarını işyerinde kendisinin temin ettiğini, bir hafta tek başına bu şekilde çalıştıktan sonra bir hafta kendisine zorunlu izin kullandırıldığını ileri sürerek, harcırah ve fazla çalışma alacaklarını istemiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davacının çalışmış olduğu sürelerde toplu iş sözleşmesinin 96. Maddesinde belirtilen vardiya usulü çalışma şartlarına göre çalıştırıldığını ve aynı sözleşmenin 59. Maddesinde belirtilen yolluk ve görev tazminatı ödenmesi hakkında 6245 sayılı Harcırah Kanununun 49. Maddesine göre, bölge sınırı dahilinde gezici olarak görev yapan memur hizmetlilere gündelik ve yol gideri yerine bakanlıkça vize edilen cetvellere göre seyyar görev tazminatı verildiğinden dolayı davacının idareden hiç bir alacağının kalmadığını belirterek davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan diğer temyiz itirazlarının reddine,
2-Davalı işveren tarafından davacıya görevlendirilen her gün için seyyar görev tazminatı ödendiği uyuşmazlık dışıdır. Ancak davacı işçi kendisine tam gündelik harcırah ödenmesi gerektiğini iddia etmektedir.
Hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacı işçinin Harcırah Kanunu’nun 3 ve 39. Maddeleri uyarınca görevlendirilen her gün için tam gündelik alması gerektiği belirtilmiş ve hesaplanan fark alacak hüküm altına alınmıştır.

Uyuşmazlığın çözümü ile ilgili normatif hükümler incelenmesi gerekmektedir. Harcırah Kanunu’nun 39. maddesine göre “Resmi bir görevle memuriyet mahalli içinde bir yere gönderilenlere gündelik verilmez. Geçici bir görevle memuriyet mahalli dışındaki bir yere gönderilenlerden, buralarda ve yolda öğle (saat 13.00) ve akşam (saat 19.00) yemeği zamanlarından birini geçirenlere 1/3, ikisini geçirenlere 2/3 oranında ve geceyi de geçirenlere tam gündelik verilir”. Aynı Kanunu’nun 49. maddesine göre ise “Asli görevleri gereği memuriyet mahalli dışında ve belirli bir görev bölgesi (Merkez veya il kuruluşuna dahil birimlerde il sınırı, bölge şeklinde çalışan birimlerde bölge sınırı) içinde fiilen gezici olarak görev yapan memur ve hizmetlilere gündelik ve (Aşağıda unvanları sayılanlar hariç) yol masrafı ödenmez. Bunlardan, Maliye ve Gümrük Bakanlığınca görev unvanları ile iş ve çalışma özellikleri uygun görülenlere; bu Bakanlıkça vize edilen cetvellere dayanılarak fiilen gezici görev yaptıkları günler için almakta oldukları aylık/kadro derecelerine göre müstahak oldukları yurtiçi gündeliklerinin üçte biri günlük tazminat olarak verilir”.
Davacının üyesi olduğu sendika ile davalı işveren arasında imzalan Toplu İş Sözleşmesinin 59.Maddesinde yolluk ve seyyar görev tazminatı başlığı altında "yolluk ve seyyar görev tazminatı konusunda Harcırah Kanunu,Bütçe Kanunu ve ilgili mevzuat hükümleri uygulanır" kuralına yer verilmiştir.
Somut olayda, davacının Karayolları 6. Bölge Müdürlüğüne bağlı işyerinde çalıştığı, çalıştığı süre boyunca, dosya içeriğine göre bölge sınırları içinde ancak asıl görev yeri dışında fiilen gezici olarak görev yaptığı ve bu görev gereği her gün için seyyar görev tazminatının kendisine ödendiği sabittir. Bu ödeme Harcırah Kanunu’nun 49 ve Toplu İş Sözleşmesinin 37. maddesine göre yerindedir. Davacının tam gündelik harcırah alabilmesi için bölge dışında görevlendirilmesi gerekirdi. Davacının bölge sınırları dışına çıkarıldığı iddia edilmediğinden, Harcırah Kanunu’nun 39. maddesi uyarınca gündelik harcırah alacağına hak kazanması olanağı yoktur. Davanın reddi yerine yazılı şekilde kabulüne karar verilmesi hatalıdır.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 26.02.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.