Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2010/44041 Esas 2013/4052 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA : Davacı, fazla mesai ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde taraflar avukatlarınca temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalıya ait işyerinde 10.10.1994-17.12.2008 tarihleri arasında mal kabul şefi olarak çalıştığını, iş yerinde fazla mesai çalışması yaptığını belirterek fazla mesai ücret alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davacı ile aralarında imzalanan belirsiz süreli iş sözleşmesinin “ ücret ve ödenmesi” başlıklı 1. Maddesi uyarınca “ … bu ücretin içinde çalışılmayan hafta tatili, ulusal bayram ve genel tatil ücreti dahildir. Aylıklı çalışanın bu ücretine kanuni sınırlamalar dahilinde fazla çalışma ücreti de dahil edilmiştir…” hükmü uyarınca davacının fazla çalışma ücreti talep edemeyeceğini belirterek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının iş yerinde fazla mesai çalışması yaptığı gerekçesi ile davanın kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı ve davacı taraf yasal süresi içinde temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının tüm, davacının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Taraflar arasında imzalanan 06.06.2005 tarihli sözleşmede fazla çalışma karşılıklarının verilen ücrete dahil olduğu kararlaştırılmıştır.
Hükme esas alınan bilirkişi raporunda, bu sözleşme dikkate alınarak 270 saati aşan fazla çalışmalar hesaplanmış ise de sözleşmenin imzalanmasından önceki dönem için, fazla çalışmaların ücrete dahil olduğu yolunda herhangi bir düzenleme bulunmamaktadır.
Bu durumda, davacının 06.06.2005 tarihinden önceki alacaklarının 270 saatlik sınırlandırma dikkate alınmaksızın hesaplanması gerektiği gözden kaçırılarak yazılı şekilde hüküm kurulması hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.

F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 04.02.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.