MAHKEMESİ : ... Bölge Adliye Mahkemesi 2. Hukuk Dairesi
DAVACI-DAVALI : ...
DAVALI-DAVACI : ...
DAVA TÜRÜ : Karşılıklı Boşanma

Taraflar arasındaki davanın yapılan muhakemesi sonunda bölge adliye mahkemesi hukuk dairesince verilen, yukarıda tarihi ve numarası gösterilen hüküm, davacı-karşı davalı erkek tarafından, kadının kabul edilen davası, kusur belirlemesi, tedbir nafakası ve yargılama giderleri yönünden; davalı- karşı davacı kadın tarafından ise, kusur belirlemesi, erkeğin kabul edilen davası, erkek lehine verilen manevi tazminat ve reddedilen maddi ve manevi tazminat ile yoksulluk nafakası yönünden temyiz edilmekle, evrak okunup gereği görüşülüp düşünüldü:
İlk derece mahkemesince; davalı-karşı davacı kadın ağır kusurlu kabul edilerek davacı-karşı davalı erkeğin boşanma davasının kabulü ile tarafların boşanmalarına, davalı-karşı davacı kadının davasının reddine, davacı-karşı davalı erkek lehine 1000,00 TL manevi tazminata, davalı-karşı davacı kadın lehine 300,00 TL tedbir nafakasına, davalı-karşı davacı kadının yoksulluk nafakası ve tazminat taleplerinin reddine karar verilmiş, davalı-karşı davacı kadın tarafından her iki dava yönünden istinaf kanun yoluna başvurulmuş, istinaf incelemesini yapan bölge adliye mahkemesince dosya üzerinden yapılan inceleme sonucunda davalı-karşı davacı kadının gerekçeye yönelik istinaf başvurusunun kabulü ile gerekçenin düzeltilmesine ve karşı davasının kabulüne karar verilmiştir. Bu karara karşı taraflar temyiz yoluna başvurmuştur.
Türk Medeni Kanunu"nun 166. maddesinde "Evlilik birliği, ortak hayatı sürdürmeleri kendilerinden beklenmeyecek derecede temelinden sarsılmış olursa, eşlerin her birinin boşanma davası açabileceği" hükme bağlanmıştır. Bu hükmü, tamamen kusurlu eşin de dava açabileceği ve yararına boşanma hükmü elde edebileceği biçiminde yorumlamak ve değerlendirmek doğru değildir. Çünkü böyle bir düşünce, kimsenin kendi eylemine ve tamamen kendi kusuruna dayanarak bir hak elde edemeyeceği yönündeki temel hukuk ilkesine aykırı düşer. Diğer taraftan gene böyle bir düşünce tek taraflı irade ile sistemimize aykırı bir boşanma olgusunu ortaya çıkarır. Boşanmayı elde etmek isteyen kişi karşı tarafın hiçbir eylem ve davranışı söz konusu olmadan, evlilik birliğini, devamı beklenmeyecek derecede temelinden sarsar, sonra da mademki birlik artık sarsılmış diyerek boşanma doğrultusunda hüküm kurulmasını talep edebilir. Öyle ise Türk Medeni Kanunu"nun 166. maddesine göre boşanmayı isteyebilmek için tamamen kusursuz ya da az kusurlu olmaya gerek olmayıp, daha fazla kusurlu bulunan tarafın dahi dava hakkı bulunmakla beraber, boşanmaya karar verilebilmesi için davalının az da olsa kusurunun varlığı ve bunun belirlenmesi kaçınılmazdır. Az kusurlu eş boşanmaya karşı çıkarsa bu halin tespiti dahi tek başına boşanma kararı verilebilmesi için yeterli olamaz. Az kusurlu eşin karşı çıkması hakkın kötüye kullanılması niteliğinde olmalı, eş ve çocuklar için korunmaya değer bir yararın kalmadığı anlaşılmalıdır (TMK m. 166/2). Davacı-karşı davalı erkeğe kusur olarak yüklenen "Evliliğin devamı için çözüm arayan davalı-karşı davacı tanığı ..."ya bu iş bitti
dediği" vakıası erkeğe kusur olarak yüklenemez. Buna karşılık mahkemece dinlenen davacı-karşı davalı erkeğin tanık beyanlarından ve dosyaya sunulan delillerden anlaşıldığı üzere davalı-karşı davacı kadının "Erkeğe hakareti ve güven sarsıcı eylemlerinin olduğu" anlaşılmaktadır. Bu hale göre, boşanmaya sebebiyet veren olaylarda davalı-karşı davacı kadının tam kusurlu olduğunun, davacı-karşı davalı erkeğe ise yüklenecek bir kusurun ispatlanamadığının kabulü gerekir. Gerçekleşen bu durum karşısında kadının boşanma davasının reddi gerekirken, kabulü doğru olmayıp, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz edilen hükmün yukarıda gösterilen sebeple BOZULMASINA, bozma sebebine göre, davacı-karşı davalı erkeğin davası hakkında yeniden hüküm kurulacağından sair temyiz itirazlarının şimdilik incelenmesine yer olmadığına, temyiz peşin harcının istek halinde yatıranlara geri verilmesine, dosyanın ilgili bölge adliye mahkemesi hukuk dairesine gönderilmesine oybirliğiyle karar verildi. 25.03.2019 (Pzt.)