MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Özel belgede sahtecilik
HÜKÜM : Ret

Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 29.11.2016 gün ve 2013/11-142 esas, 2016/463 karar sayılı ilamında açıkladığı üzere; dosyada delil olarak saklanmaya ilişkin kararların, itiraz kanun yoluna tabi bir hakim kararı ya da kanunda açıkça itiraza tabi olduğu belirtilen bir mahkeme kararı değil, Suç Eşyası Yönetmeliği’nin 16. maddesine istinaden niteliği itibarıyla müsadere edilemeyen ancak başlı başına delil niteliğinde olup, aynı zamanda suç konusunu oluşturan eşyanın dosyada muhafaza edilmesini sağlamak için verilen bir mahkeme kararı olduğu ve anılan karara karşı başkaca bir kanun yolu öngörülmediğinden; başvurulması gereken kanun yolunun esas hükmün tabi olduğu temyiz kanun yolu olup, sanıklar hakkında özel belgede sahtecilik suçundan açılan davada 10.05.2016 tarihinde beraat kararı verildiği, kararın temyizi üzerine Dairemizce 01.03.2017 tarihinde onandığı anlaşılmakla, incelemeye konu emanete kayıtlı defter ve belgelerin istenmesine dair talebin reddine dair Bakırköy 18. Asliye Ceza Mahkemesi’nin 19.09.2019 tarih ve 2016/239 esas, 2016/224 sayılı 19.09.2019 tarihli Ek Kararının, aynı mahkemenin 10.05.2016 günlü asıl kararının da tabi olduğu temyiz kanun yoluna tabi olup yapılan incelemede;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunca 09.03.2010 gün ve 237–51 ve 15.11.2011 tarih ve 213–227 sayılı kararlarla çözüme kavuşturulduğu üzere; 04.06.1936 gün ve 12–14 sayılı İçtihadı Birleştirme kararında; “zoralım kararlarının temyiz edilebilme sınırının saptanmasında Hukuk Usulü Muhakemeleri Yasasının esas alınması gerektiği” belirtildiğinden; dosyada delil olarak saklanmasına ve iade isteminin reddine karar verilen belgelerin bilinen değerine göre, 6100 sayılı HMK"nin 362/2. maddesi uyarınca kararın kesin nitelikte olduğundan, katılan vekillerinin ek karara yönelik temyiz taleplerinin 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi de gözetilerek 1412 sayılı CMUK"nin 317. maddesi uyarınca REDDİNE, 12.11.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.