Marka Hakkına Tecavüz - Yargıtay 19. Ceza Dairesi 2019/32910 Esas 2020/1043 Karar Sayılı İlamı

19. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/32910
Karar No: 2020/1043
Karar Tarihi: 06.02.2020

Marka Hakkına Tecavüz - Yargıtay 19. Ceza Dairesi 2019/32910 Esas 2020/1043 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme, bir marka hakkına tecavüz suçundan sanığın mahkumiyetine karar verdi. Ancak, uzlaşma teklifinde bulunulduğu tarihte uzlaşma hükümlerinin uygulanmasına yasal olanak bulunmadığı, bu nedenle uzlaşma teklifinin hukuken geçerli olmadığı belirtildi. Ayrıca, uzlaştırmanın soruşturma ve kovuşturmalarda mutlaka öncelikle uygulanması zorunlu bir kurum olduğu vurgulandı. Sanık hakkında hapis cezası verildiği için hak yoksunluklarına hükmedildiği ancak Anayasa Mahkemesinin bazı hükümlerini iptal ettiği TCK'nin 53. maddesi nedeniyle yeniden değerlendirme yapılması gerektiği belirtildi. Sonuç olarak, hüküm bozuldu ve dosya mahkemesine gönderildi.
Kanun Maddeleri:
- Marka Hakkına Tecavüz suçu
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53. maddesi (hak yoksunluklarına hükmedilmesi)
- 6763 sayılı Kanun'un 34. maddesi (uzlaşmaya ilişkin hüküm)
- Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 253. ve 254. maddeleri (uzlaşma ile ilgili hükümler)
- 556 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamenin 61/7. maddesi (etkin pişmanlık hükmü)
- 556 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamenin 61/A maddesi (satışa arz etme veya satma suçu

19. Ceza Dairesi 2019/32910 E. , 2020/1043 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Fikri ve Sınaî Haklar Ceza Mahkemesi
SUÇ : Marka Hakkına Tecavüz
HÜKÜM : Mahkumiyet

Yerel Mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle; başvurunun süresi, kararın niteliği ve suç tarihine göre dosya incelendi, gereği görüşülüp düşünüldü:
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede; başkaca nedenler yerinde görülmemiştir.
Ancak;
Uzlaşma teklifinde bulunulduğu tarihte uzlaşma hükümlerinin uygulanmasına yasal olanak bulunmadığı halde, 04.11.2014 tarihli celsede katılanlar vekili ile sanık uzlaşmayı kabul etmediklerini beyan etmişler ise de, bir hakkın doğmadan önce kullanılması söz konusu olamayacağından, uzlaşma teklifinin hukuken geçerli olmadığı anlaşılmakla, 02.12.2016 tarihli Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanun"un 34. maddesiyle Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 253. maddesinde değişiklik yapılarak madde içeriğinden “etkin pişmanlık hükümlerine yer verilen suçlar ile” ibaresinin çıkarılması nedeniyle özel bir etkin pişmanlık hükmü olan (suç ve karar tarihinde yürürlükte bulunan) 556 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamenin 61/7. maddesinin aynı Kanun Hükmünde Kararnamenin 61/A maddesinde düzenlenen satışa arz etme veya satma suçu yönünden de uzlaştırma kurumunun uygulanmasına engel teşkil etmemesi, uzlaştırmanın soruşturma ve kovuşturmalarda mutlaka öncelikle uygulanması zorunlu bir maddi ceza hukuku ve ceza muhakemesi hukuku kurumu olması karşısında, sanık hakkında 6763 sayılı Kanun"un 34. maddesiyle değişik CMK’nin 253. ve 254. maddelerinin uygulanması zorunluluğu,
Kabule göre de;
Kasıtlı suçtan hapis cezasına mahkumiyetin kanuni sonucu olarak sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nin 53. maddesi uyarınca hak yoksunluklarına hükmedilmiş ise de, 24/11/2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanan Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 tarih ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı ile anılan maddenin bazı hükümlerinin iptal edilmiş olması nedeniyle yeniden değerlendirme yapılması zorunluluğu,
Bozmayı gerektirmiş ve sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden HÜKMÜN 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca tebliğnameye uygun olarak BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın mahkemesine gönderilmesine, 06.02.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.