Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme
Hüküm : TCK"nın 85/1, 62, 50/4, 52/2, 4. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın evinin dış cephe boya işi için boya ustası olan ölenle anlaştığı, ölenin bir işçi ile birlikte gelip iskele kurarak çalışmaya başladığı, iki katlı binanın köşesinde bir metre mesafede elektrik direğinin olduğu, direkten gelen 31.5 KV"lık yüksek gerilim hattı tellerinin dam seviyesinde, binaya en uzak 1,95 cm, en yakın olarak da bir el mesafesinden geçtiği, ölenin iş sırasında elindeki alüminyum çubuğun tele temas etmesi nedeniyle elektrik çarpması sonucu hayatını kaybettiği olayda, binanın ruhsatsız olduğu, elektrik tellerinin mevzuata aykırı şekilde binaya yakın mesafeden geçmekte olduğu, bu nedenle açık bir tehlike olmasına karşın, sanığın yapılan çalışmayı ilgili elektrik idaresine bildirilerek elektrik akımının çalışma sırasında kesilmesinin talep etmediği dikkate alındığında, sanığın meydana gelen ölüm neticesi açısından asli kusurlu olduğu anlaşıldığından, tebliğnamedeki sanığın beraatine karar verilmesine ilişkin bozma öneren görüşe iştirak edilmemiştir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafinin ara karar ile benzer işleri yapan bir ustanın keşifte hazır edilmesine karar verilmesine rağmen bunun yerine getirilmediği, bilirkişi raporunun kendilerine tebliğ edilmediği, şikayet olmadığı, teşdidin yerinde olmadığına ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Sanık hakkında hükmedilen uzun süreli hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken uygulanan Kanun maddesinin gösterilmemesi suretiyle CMK"nın 232/6. maddesine ve adli para cezasının belirlenmesine esas alınan tam gün sayısının gösterilmemesi suretiyle TCK"nın 52/3. maddesine aykırı hareket edilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konuda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün 3. fıkrası çıkarılarak yerine "Sanığa verilen 2 yıl 6 ay hapis cezasının sanığın kişiliği, sosyal ve ekonomik durumu ve suçun işlenmesindeki özellikler nazara alınarak TCK‘nın 50/4. maddesi yollamasıyla 50/1-a. maddesi gereğince adli para cezasına çevrilmesine; TCK‘nın 52/3. maddesi gereğince adli para cezasının belirlenmesine esas tam gün sayısının 910 tam gün olarak belirlenmesine, TCK‘nın 52/2. maddesi gereğince sanığın ekonomik ve diğer şahsi halleri göz önünde bulundurularak bir gün karşılığı adli para cezasının takdiren 20 TL hesabıyla 18.200 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına" ibarelerinin eklenmesi suretiyle sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 21/01/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.