MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA :Davacı, fazla çalışma ücreti, hafta tatili ücreti, bayram ve genel tatil ücreti ile harcırah alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili davacının 21/07/2004 tarihinde dava dışı ...Mobil Telekomünikasyon Hizmetleri A.Ş.de güvenlik görevlisi olarak çalışmaya başladığını ve 13/02/2004 tarihinde TMSF tarafından el konulmuş olan ...AŞ nın TMSF tarafından 24/05/2006 tarihinde ...’a satıldığını ve davacının tüm özlük hakları ile yeni işverene devredildiğini ve iş akdinin 15/05/2007 tarihinde haklı sebep olmaksızın sona erdirildiğini ve davacının Bakırköy İş Mahkemesine işe iade davası açtığını, davacının davalı işyerinin ... hizmet merkezi, Kartal Teknik Bölge gibi birçok işyerinde 12/12, 12/24 ve 24 saat çalışma periyodunda görev yaptığını,2004-2006 yılları arasında ..., Ankara Kızılay il dışı ek görevlendirme yapıldığını ve hak kazandığı il dışı görevlendirme hak edişlerin ödenmediğini, yıllardır süre gelen fazla çalışmaların karşılıklarının da ödenmediğini ve ilk fazla mesai ödemesinin şubat 2005" te yapıldığını ve 112 saatlik fazla mesainin sadece 22,5 saatlik bölümünün ödendiğini, 45 saati geçen fazla çalışmanın %50 zamlı olarak ödenmesi gerektiğini açıklayarak davalıdan 1000 TL net fazla mesai ücreti alacağı, 500 TL net hafta tatili alacağı, 250 TL net ulusal ve dini bayram ücreti alacağı, 250 TL il dışı görevlendirme hak ediş alacağının alınmasına karar verilmesini istemiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davanın reddini istemiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davalı tarafın sunmuş olduğu maaş bordrolarında 2004 Eylül,2004 Aralık ve 2005/Ocak ayı bordrolarında fazla mesai tahakkukunun olduğu, diğer aylara ait bordrolarda ise fazla mesai tahakkukunun bulunmadığı, davalı tarafça sunulan fazla mesai çizelgelerinde ise davacının adının hizasına çizgi çekilmiş olduğu, BÇM tespitine göre işyerinde ödenen fazla çalışma ücretinin zamsız olarak ödendiği, müfettiş raporuna göre davalı işyerinde 08-20 saatleri arası ve 20-08 saatleri arası çalışmalarında fazla çalışma hakkının doğmuş olduğu, davacının fazla çalışma süresinin haftalık yasal çalışma süresi olan kırk beş saatin üzerinde olduğu ve davacının davalı işyerinde fazla çalışma yaptığı, genel tatillerde de çalışma yaptığı gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-İşçiye, işyerinde çalıştığı sırada ara dinlenmesi verilip verilmediği ve süresi konularında taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
İşçinin günlük iş süresi içinde kesintisiz olarak hiç ara vermeden çalışması beklenemez. Gün içinde işçinin yemek, çay, sigara gibi ihtiyaçlar sebebiyle ya da dinlenmek için belli bir zamana ihtiyacı vardır.
Ara dinlenme 4857 sayılı İş Kanununun 68 inci maddesinde düzenlenmiştir. Anılan hükümde ara dinlenme süresi, günlük çalışma süresine göre kademeli bir şekilde belirlenmiştir. Buna göre dört saat veya daha kısa süreli günlük çalışmalarda ara dinlenmesi en az on beş dakika, dört saatten fazla ve yedi buçuk saatten az çalışmalar için en az yarım saat ve günlük yedi buçuk saati aşan çalışmalar bakımından ise en az bir saat ara dinlenmesi verilmelidir. Uygulamada yedi buçuk saatlik çalışma süresinin çok fazla aşıldığı günlük çalışma sürelerine de rastlanılmaktadır. İş Kanununun 63 üncü maddesi hükmüne göre, günlük çalışma süresi on bir saati aşamayacağından, 68 inci maddenin belirlediği yedi buçuk saati aşan çalışmalar yönünden en az bir saatlik ara dinlenmesi süresinin, günlük en çok on bir saate kadar olan çalışmalarla ilgili olduğu kabul edilmelidir. Başka bir anlatımla günde on bir saate kadar olan (on bir saat dahil) çalışmalar için ara dinlenmesi en az bir saat, on bir saatten fazla çalışmalarda ise en az bir buçuk saat olarak verilmelidir.
İşçi, ara dinlenme saatinde tamamen serbesttir. Bu süreyi işyeri içinde ya da dışında geçirebilir. İşyerinde geçirmesi ve bu süre içinde çalışmaya devam etmesi durumunda ara dinlenmesi verilmemiş sayılır. Ancak işçi işyerinde kalsa bile, ara dinlenmesi süresini serbestçe kullanabilir, bu süre içinde çalışmaya zorlanamaz.
Ara dinlenmesi için ücret ödenmesi gerekmez. Ancak, bu süre işçiye dinlenme zamanı olarak tanınmamışsa, işçinin normal ücretinin ödenmesi gerekir. Bu sürenin haftalık 45 saati aşan kısmını oluşturması halinde ise, zamlı ücret ödenmelidir.
Ara dinlenme süreleri kural olarak aralıksız olarak kullandırılır. Ara dinlenmesinin kullandırılması zorunlu ise de, bunun kullanılacağı zamanı belirlemek işverenin yönetim hakkıyla ilgilidir. İşçilerin tamamı aynı anda ara dinlenme zamanını kullanılabileceği gibi, belli bir plan dahilinde sırayla kullanmaları da mümkündür. Ancak ara dinlenme süresinin, işe, ara dinlenme süresi kadar geç başlama veya aynı süreyle erken bırakma şeklinde kullandırılması doğru olmaz. Ara dinlenme süresinin günlük çalışma içinde belli bir zamanda amaca uygun şekilde kullandırılması gerekir (Yargıtay 9.HD. 17.11.2008 gün 2007/35281 E, 2008/30985 K.).
İş Kanununa İlişkin Çalışma Süreleri Yönetmeliğinin 3 üncü maddesinin ikinci fıkrasında, ara dinlenmelerinin iklim, mevsim, yöredeki gelenekler ve işin niteliğine göre yirmi dört saat içinde kesintisiz on iki saat dinlenme süresi dikkate alınarak verileceği hükme bağlanmıştır. Değinilen maddenin birinci fıkrasında ise, ara dinlenme süresinin çalışma süresinden sayılmayacağı açıklanmıştır.
Somut olayda davacının on iki saatlik çalışmasında bir buçuk saat yerine, bir saat ara dinlenmesi düşülerek fazla mesai hesaplanması hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 18.04.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.