Defter ve belgeleri gizleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/518 Esas 2020/6450 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/518
Karar No: 2020/6450
Karar Tarihi: 04.11.2020

Defter ve belgeleri gizleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/518 Esas 2020/6450 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık, 2008-2011 yıllarına ait defter ve belgeleri ibraz etmediği gerekçesiyle açılan davada mahkum edildi. Sanığın savunmasında kaybolan belgelerin bulunamadığı belirtildi. Mahkeme, defter ve belgelerin kaybolduğunu ileri sürerek ibrazından kaçınılması halinde, Vergi Usul Kanunu'nun 139. maddesi gereği usulüne uygun tebligat yapılmasının aranmayacağına karar verdi ve sanık suçlu bulundu. Kanun maddeleri: Vergi Usul Kanunu'nun 139. maddesi, Türk Ceza Kanunu'nun 53. maddesi.

11. Ceza Dairesi 2017/518 E. , 2020/6450 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Defter ve belgeleri gizleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Sanık hakkında 2008, 2009, 2010, 2011 takvim yıllarına ait defter ve belgelerini yapılan tebligata rağmen süresi içerisinde ibraz etmediği iddiasıyla açılan kamu davasında; ayrıntıları Yargıtay Ceza Genel Kurulu"nun 23.11.1999 tarihli 1999/11-273 Esas ve 1999/288 Karar sayılı kararında da açıklandığı üzere, defter ve belgelerin çalındığı, kaybolduğu, bulunamadığı ileri sürülerek ibrazından kaçınılması halinde, VUK"nin 139. maddesinde yazılı hususlarla usulüne uygun tebligatın aranmayacağı, sanığın 09.12.2013 tarihli vergi inceleme tutanağında ve savunmasında bir kısım belgelerin kaybolduğunu belirtmesi karşısında, tebliğnamedeki bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiş 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinin uygulanmasında, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli, 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı iptal kararının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yargılamanın hukuka uygun olarak yapıldığı, iddia ve savunmada ileri sürülen hususların gerekçeli kararda gösterilip tartışılarak değerlendirildiği, fiilin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, suç vasfının doğru biçimde belirlendiği, cezanın kanuni takdir sınırlarında uygulandığı, incelenen dosyaya göre hükümde bir isabetsizlik bulunmadığı anlaşılmış; sanık müdafinin temyiz nedenleri yerinde görülmediğinden hükmün ONANMASINA, 04.11.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.