Tefecilik - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2015/11208 Esas 2018/4420 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Tefecilik
HÜKÜM : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
TCK"nın 241. maddesinde tanımlanan tefecilik suçunun oluşabilmesi için kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para verilmesinin yeterli oluşu, ayrıca birden fazla kişiye sistemli şekilde faiz karşılığı ödünç para verilmesinin suçun unsuru olarak aranmaması ve aralarında yakın akrabalık bağı veya iş ilişkisi bulunmayan kişiler arasında günün ekonomik koşulları nazara alındığında yüksek sayılabilecek miktarda paranın karşılıksız verilmesinin hayatın olağan akışına uygun olmaması; bu bağlamda, sanığın müştekilerden faiz almadığını savunması ile müştekilerin aşamalarda çelişkili beyanları karşısında; maddi gerçeğin kuşkuya yer vermeyecek şekilde ortaya çıkarılması açısından sanığın icra müdürlükleri nezdinde alacaklı olduğu takip dosyalarının araştırılıp borçluların tanık olarak beyanlarına başvurulması, sanığın tefecilik yapıp yapmadığına dair kolluk marifetiyle araştırma yaptırılması ve vergi mükellefi ise ilgili vergi dairesine yazı yazılarak bu konuda vergi inceleme raporu düzenlettirilmesi, tanık...’ın kolluk beyanı ile mahkemedeki beyanı arasındaki çelişkinin giderilmesi, tanık ...’in yeniden beyanının alınması ile tüm dosya kapsamı birlikte değerlendirilerek hasıl olacak sonuca göre hukuki durumunun tayin ve takdir edilmesi gerektiği gözetilmeden eksik inceleme ve yetersiz gerekçelerle yazılı şekilde mahkumiyet hükmü kurulması,
Kabule göre de;
Dosyaya ve duruşma tutanaklarına yansıyan olumsuz bir hali bulunmayan sanık hakkında "fiilden sonraki ve yargılama sürecindeki davranışları göz önünde bulundurularak" biçiminde Yasa metninin soyut tekrarından ibaret ve yetersiz gerekçe ile TCK"nın 62. maddesinin uygulanmasına yer olmadığına karar verilmesi,
Bir suç işleme kararının icrası kapsamında kazanç elde etmek amacıyla birden fazla kişiye ödünç para verdiği anlaşılan sanık hakkında TCK"nın 43/1. maddesinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi,
TCK 58/6. maddenin uygulanması sırasında Havsa Asliye Ceza Mahkemesinin kesinleşen kararındaki mala zarar verme ve tehdit suçlarından hangi hükmün tekerrüre esas alındığının açıkça gösterilmemesi,
Anayasa Mahkemesinin hükümden sonra 08/10/2015 tarih ve 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı Kararı ile TCK"nın 53. maddesinde yer alan bazı ibarelerin iptaline ilişkin kararının dikkate alınamaması,
Kanuna aykırı, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek CMUK"nın 321. ve 326/son maddeleri uyarınca BOZULMASINA, 18/06/2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.