Taksirle Yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/4920 Esas 2020/735 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/4. maddesi uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık tarafından eski hale getirme talebiyle temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya kapsamına göre; yapılan yargılama sonunda, 27.02.2014 tarihinde sanığın yokluğunda verilen hükmün sanığın bildirdiği adresi olan “Veysel Karani Mah. Fevzi Çakmak Cad. No: 126/A İç Kapı No:1 Sancaktepe/İstanbul” adresinde aynı çatı altında yaşadığı eşi ..."ın imzasına usulüne uygun şekilde 19.04.2014 tarihinde tebliğ edildiği, sanığın 27.04.2015 tarihinde hakkında verilen mahkumiyete ilişkin kararın tarafına tebliğ edilmediği ve kararın temyiz edilmediği takdirde kesinleşeceğinin tarafına bildirilmediği gerekçeleri ile Ümraniye E Tipi Kapalı Ceza İnfaz Kurumu aracılığı ile eski hale getirme talebiyle birlikte temyiz talebinde bulunduğu, mahkemece eski hale getirme talebinin reddedildiği, bu karara karşı aynı gerekçelerle eski hale getirme talep edilerek itiraz edilmesi üzerine tekrar eski hale getirmenin reddedildiği, dosyanın temyiz incelemesi amacıyla dairemize gönderildiği, 5320 sayılı Kanun"un 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 311. maddesi hükmüne göre, eski hale getirme istemiyle birlikte temyiz talebinde de bulunulması halinde, inceleme merciinin Yargıtay’ın ilgili dairesi olduğu ve sanığın 27.04.2015 tarihli dilekçesi ile eski hale getirme istemiyle birlikte temyiz talebinde de bulunduğu anlaşıldığından, yerel mahkemenin eski hale getirme talebinin reddine ilişkin 04.05.2015 ve 12.05.2015 tarihli ek kararların hukuki değerden yoksun kabul edilip bu karar kaldırılmak suretiyle yapılan incelemede:
5271 sayılı CMK"nın “Eski Hâle Getirme” başlıklı 40. maddesinin birinci fıkrasında; kusuru bulunmaksızın bir süreyi geçirmiş olan kişinin eski hale getirme isteminde bulunabileceği, aynı maddenin ikinci fıkrasında; kanun yoluna başvuru hakkı kendisine bildirilmemesi halinde de, kişinin kusursuz sayılacağı belirtilmiştir.
Sanığın hakkında verilen mahkumiyete ilişkin kararın tarafına tebliğ edilmediği ve kararın temyiz edilmediği takdirde kesinleşeceğinin tarafına bildirilmediği gerekçeleri ile eski hale getirme talebi bulunduğu anlaşılmakla, eski hale getirme talebi, 5271 sayılı CMK"nın 40. maddesinin her iki fıkrası kapsamında değerlendirilmelidir.
Sanığın mahkemece savunması alınırken tebligat adresi olarak “Veysel Karani Mah. Fevzi Çakmak Cad. No: 126/A İç Kapı No:1 Sancaktepe/İstanbul” adresini bildirdiği, yokluğunda verilen kararın sanığın bildirdiği adresine 19.04.2014 tarihinde aynı çatı altında yaşadığı eşi ..."a tebliğ edildiği, sanığın eski hale getirme dilekçesini kapalı ceza infaz kurumundan gönderdiği anlaşılmakla UYAP üzerinden yapılan kontrolde sanığın karar ve tebliğ tarihinde ceza infaz kurumunda bulunmadığı, yapılan tebligatın kanuna uygun olduğu ve temyiz istemine konu kararda başvurulacak yasa yolu, süresi, başvuru yapılacak merci ile başvuru şeklinin anlaşılabilir nitelikte açıkça gösterildiği anlaşıldığından eski hale getirme talebi yerinde görülmemiştir.
Açıklanan gerekçelerle, sanığın yokluğunda verilen hükmün kendisine 19.04.2014 tarihinde tebliğ edilmesi ve kararın kesinleşmesinin ardından, 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 310/1. maddesinde öngörülen yasal 1 haftalık süre geçtikten sonra sanık tarafından 27.04.2015 tarihinde temyiz ettiğinin anlaşılması karşısında; aynı Kanun"un 317. maddesi gereğince temyiz isteminin ve geçerli bir sebebe dayanmayan eski hale getirme talebinin isteme uygun olarak REDDİNE, 21/01/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.