Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/4, 22/3, 62/1, 53/6. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanık müdafiinin yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
İddianamede sevk maddesi olarak gösterilmeyen 5237 sayılı TCK"nın 22/3. maddesinin, sanığa ek savunma hakkı verilmeksizin uygulanması suretiyle, 5271 sayılı CMK"nın 226/2. maddesine muhalefet edilmesi,
Kabul ve uygulamaya göre de;
1-Olay günü saat 17:55 sıralarında, sanığın sevk ve idaresindeki aracı ile 2,04 promil alkollü vaziyette meskun mahalde, tek yönlü asfalt kaplama ıslak zeminli yolda seyir halindeyken, olay mahalli kavşağa geldiğinde, ana yolda seyir halinde olan katılan ... sevk ve idaresindeki araç ile çarpışması sonucu biri nitelikli olmak üzere üç kişinin yaralanmasına neden olduğu, kavşaklarda geçiş önceliğine uymama eylemi nedeniyle kazanın meydana gelişinde sanığın asli kusurlu olduğunun anlaşıldığı olduğu olayda; CMK"nın ""Hükmün gerekçesinde gösterilmesi gereken hususlar"" başlıklı 230. maddesinin 1-d bendinde; cezanın ertelenmesine, hapis cezasının adlî para cezasına veya tedbirlerden birine çevrilmesine veya ek güvenlik tedbirlerinin uygulanmasına veya bu hususlara ilişkin istemlerin kabul veya reddine ait dayanakların gerekçede gösterilmesi gerektiği düzenlemesine yer verilmiş; yine Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 27.09.2018 tarihli ve 2015/4-1163 Esas-2018/382 Karar sayılı ilamında belirtildiği üzere; hüküm bölümünde CMK"nın 230. ve 232. maddeleri uyarınca cezanın ertelenmesine, hapis cezasının adli para cezası veya tedbirlerden birine çevrilmesine veya ek güvenlik tedbirlerinin uygulanmasına ya da bu hususlara ilişkin taleplerin kabul veya reddine ait dayanakların açıkça gösterilmesi zorunluluğu bulunmakta olup; dosya içeriğine göre, 10.03.2015 tarihli oturumda hakkında lehe kanun hükümlerinin uygulanması talebi bulunan sanık hakkında tayin edilen hapis cezasının ertelenmesinin düzenlendiği, TCK"nın 51. maddesi hükümlerinin uygulanıp uygulanmayacağı karar yerinde tartışılmadan hüküm kurulması suretiyle CMK"nın 230/1-d maddesine aykırı davranılması;

2-TCK"nın 89/4. maddesine göre 1 yıl 6 ay olarak belirlenen cezada TCK"nın 22/3. maddesine göre 1/2 oranında artırım yapılırken, sanığın 2 yıl 3 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verilmesi gerektiği gözetilmeden, 1 yıl 15 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verilerek sanık hakkında eksik ceza tayini,
3-Yargıtay Ceza Genel Kurulunun Dairemizce de benimsenen 07/07/2009 tarih 2009/9-62-191 sayılı kararında da vurgulandığı üzere; taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK"nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan "sanığın güttüğü amaç, saik" gerekçelerine dayanılmayacağının gözetilmemesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenlerden dolayı 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi ile yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca isteme uygun olarak BOZULMASINA, aynı Kanunun 326/son maddesi uyarınca ceza miktarı yönünden sanığın kazanılmış hakkının saklı tutulmasına, 21.01.2020 gününde oybirliğiyle karar verildi.