MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 12. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada İstanbul 1. Asliye Ticaret Mahkemesince verilen 26/10/2016 tarih ve 2014/842 E. - 2016/753 K. sayılı kararın taraf vekilleri tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin kısmen kabulüne dair istanbul Bölge Adliye Mahkemesi 12. Hukuk Dairesi"nce verilen 19/04/2018 tarih ve 2017/346 E. - 2018/441 K. sayılı kararın Yargıtay"ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin İnegöl Bursa’da mobilya imalatı yaptığını, davalı şirketle arasında akdedilen 13/04/2011 tarihli sözleşmeye göre Rusya/Moskova"da 17/05/2011 ile 20/05/2011 tarihleri arasında yapılacak mobilya fuarında sergilenmek üzere ürünlerinin Rusya"ya fuar alanında 14/05/2011 tarihinde teslim edilmek üzere gümrükleme ve taşıma işinin davalı tarafından taahhüt edildiği, mobilyaların fuarın bitiş tarihi olan 20/05/2011 günü akşamı teslim edildiğini, ürünlerin sergilenemediği, kâr kaybının olduğu, kısmi navlunbedeli, tanıtım, reklam, personel, davetli müşteri ve fuar aksesuar gideri, konaklama gideri v.s. yapılan harcamalar tutarı (61.687 Euro) 141.281,74 TL" nin 14/05/2011 tarihinden işleyecek avans faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, uyuşmazlığa CMR konvansiyon hükümlerinin uygulanarak zamanaşımından davanın reddine karar verilmesi gerektiği, müvekkili aleyhine işleyecek tazminat bedelinin taşıma ücretini geçemeyeceği, davanın dava konusu taşımayı fiilen gerçekleştirmiş olan alt taşımacıya ihbarının zorunlu olduğu, davacının fuar katılımcısı sıfatıyla yaptığı harcamaları da haksız olarak talep ettiği, davacının mahrum kalan kâr talebinin fahiş, haksız ve avans faizi talep etmesinin hukuka aykırı olduğunu belirterek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, iddia, savunma, bilirkişi raporları, toplanan deliller ve tüm dosya kapsamına göre; sözleşmenin konusunun Türkiye ile Rusya arasında taşımacılık işine ilişkin olduğu, davacının talebinin geç teslimden doğan tazminat talebi olarak nitelendirileceği,
davanın CMR Konvansiyonu"na tabi taşıma sözleşmesinden ve geciken teslimden kaynaklandığı, gecikme durumunda CMR 30/3 maddesinde gönderilenin malın teslim tarihinden itibaren 21 gün içerisinde taşıyıcıya yazılı ihbarda bulunulma düzenlemesine yer verdiği, dava konusu uyuşmazlıkta gönderilenin 20/05/2012 tarihinde davacıya teslim edildiği, teslim tutanağındaki ""Her türlü dava hakkımız saklı kalmak kaydıyla"" ibaresinin geç teslime ilişkin bir bildirim olamayacağı, davacının 21/06/2011 tarihli ihtarının süresinde ihbar olarak değerlendirilemeyeceği, hak düşürücü sürenin geçirildiği gerekçeleriyle davanın reddine karar verilmiştir.
Taraf vekilleri karara karşı istinaf kanun yolu başvurusunda bulunmuşlardır.
Bölge Adliye Mahkemesince; davalı vekilinin istinaf başvurusu hakkında karar verilmesine yer olmadığına ve davacı vekilinin istinaf başvurusunun kısmen kabulüyle yerel mahkemenin kararının kaldırılmasına; (30.212,- Euronun karşılığı) 69.194,54 TL"nin 1 Temmuz 2011 tarihinden itibaren avans faizi işletilerek davacıya ödenmesine, fazlaya dair isteminin reddine karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir. 
Dava, taşıma sözleşmesinden kaynaklanan tazminat istemine ilişkindir. Davacı ile akdi taşıyan davalı arasında düzenlenen 13/04/2011 tarihli taşıma sözleşmesinde; malın teslim edileceği tarih 16/05/2011 belirlenmiş olmasına rağmen, emtianın bu tarih geçtikten sonra fuarın kapandığı 20/05/2011 günü akşamı teslim edildiği anlaşılmaktadır. Taraflar arasında mutakabat sağlanmış taşıma planına ve özellikle süreye uyulmaması, dikkatsizlikten daha öte tedbirsizliğe, ihtiyatsızlığa varan cesaretle, pervasızca bir davranıştır.Bu nedenle ürünlerin fuar alanına geç teslimi nedeniyle CMR Sözleşmesi’nin ilgili 21. ve 25/3. maddeleri uyarınca davalı taşıyıcının sorumluluğunun belirlenmesi gerekirken ve bu özel düzenlemeye rağmen geç ifa nedeniyle taşıtanın Borçlar Kanunu ve Türk Ticaret Kanunu genel hükümlerine göre sorumluluğunun doğduğu gerekçesi ile hüküm kurulması doğru değil ise de, tam tazminatla sorumluluğu kabul eden Bölge Adliye Mahkemesi’nin sonucu doğru olan kararının bu düzeltilmiş gerekçe ile onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesi kararının HMK"nın 370/4. maddesi uyarınca yukarda açıklanan şekilde düzeltilen gerekçeyle ONANMASINA, HMK"nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 3.545,00 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalıdan alınmasına, 13/11/2019 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.