Eziyet - Yargıtay 8. Ceza Dairesi 2019/9731 Esas 2019/6715 Karar Sayılı İlamı

8. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/9731
Karar No: 2019/6715
Karar Tarihi: 13.05.2019

Eziyet - Yargıtay 8. Ceza Dairesi 2019/9731 Esas 2019/6715 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanığın, velayetleri babalarına verilen ve babaları tarafından bakılmaları için kendisine bırakılan çocuklara karşı gerçekleştirdiği eylemler kötü muamele suçunu oluşturduğu gerekçesiyle mahkumiyet kararı verildiği belirtilmiştir. Yapılan eylemler sistematik ve süreklilik arz etmemekle birlikte, mağdurlara merhamet, acıma ve şefkatle bağdaşmayacak şekilde gerçekleştirildiği ifade edilmiştir. Mahkeme, suçun niteliği göz önünde bulundurularak, TCK'nın 43. maddesi gereği suçun mağdur sayısınca oluşması dikkate alınmadan hüküm kurulduğunu ve temel cezanın alt sınırdan belirlenmesiyle çelişki yaşandığını belirtmiştir. Mahkeme kararında, TCK'nın 96/1. maddesi kısaca açıklanarak, eziyet suçunun bedensel veya ruhsal yönden acı çekmeye, aşağılanmaya yol açan davranışları kapsadığı ifade edilmiştir.
TCK'nın 232/1. maddesi ise kötü muamele suçunu düzenlemektedir.
Yargıtay 8. Ceza Dairesi'nin 2019/9731 E., 2019/6715 K. numaralı Kararı.

8. Ceza Dairesi 2019/9731 E. , 2019/6715 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Eziyet
HÜKÜM : Mahkumiyet

Gereği görüşülüp düşünüldü:
I- TCK.nın 96/1. maddesinde "bir kimsenin eziyet çekmesine yol açacak davranışları gerçekleştiren kişi..." ibaresi yer almakta; yasada eziyet kabul edilen eylemler tanımlanmamaktadır. Madde gerekçesinde ise "eziyet olarak, bir kişiye karşı insan onuruyla bağdaşmayan ve bedensel veya ruhsal yönden acı çekmesine, aşağılanmasına yol açacak davranışlarda bulunulması gerekir. Aslında bu fiiller de kasten yaralama, hakaret, tehdit, cinsel taciz niteliği taşıyabilirler. Ancak, bu fiiller, ani olarak değil, sistematik bir şekilde ve belli bir süreç içinde işlenmektedirler. Bir süreç içinde süreklilik arzeder bir tarzda işlenen eziyetin özelliği, işkence gibi, kişinin psikolojisi ve ruh sağlığı üzerindeki tahrip edici etkilerinin olmasıdır. Bu etkilerin uzun bir süre ve hatta hayat boyu devam etmesi, eziyetin bu kapsamda işlenen fiillere nazaran daha ağır ceza yaptırımı altına alınmasını gerektirmiştir." denilmektedir.
Somut olayda; sanığın, velayetleri babalarına verilen ve babaları tarafından bakılmaları için kendisine bırakılan mağdurlara yönelik, sistematik ve süreklilik arz edecek biçimde olmayan ancak; merhamet, acıma ve şefkatle bağdaşmayacak şekilde gerçekleştirdiği eylemlerinin TCK.nın 232/1. madde ve fıkrasında düzenlenen kötü muamele suçunu oluşturduğu gözetilmeden suç vasfında yanılgıya düşülerek yazılı şekilde hüküm kurulması,
II- Kabul ve uygulamaya göre de;
1- Şahıslar aleyhindeki suçlarda teselsül hükümlerinin uygulanamayacağına ilişkin 04.12.1929 gün 26/20 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı ile sanığa yüklenen suçun niteliği gözetilerek, suçun mağdur sayısınca oluşacağı nazara alınmadan TCK.nın 43. maddesinin uygulanması,
2- Sanık hakkında ceza tayin edilirken ""alt sınırdan uzaklaşmak suretiyle"" denildiği halde, temel cezanın alt sınırdan belirlenmek suretiyle hüküm kurularak çelişkiye neden olması,
Yasaya aykırı, katılanlar vekili ve sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken CMUK.nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 13.05.2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.