Nitelikli dolandırıcılık suçundan sanık ..."in, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 158/1-d ve 52/2. (ikişer kez) maddeleri uyarıca 2 yıl hapis, 3.000,00 Türk lirası ve 2.400,00 Türk lirası adlî para cezaları ile cezalandırılmasına dair Elazığ 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 15/02/2012 tarihli ve 2010/170 esas, 2012/31 sayılı kararının, Yargıtay 15. Ceza Dairesinin 23/02/2016 tarihli ve 2013/23751 esas, 2016/1991 karar sayılı ilâmı ile bozulmasını müteakip, yeniden yapılan yargılama sonucunda sanığın 5237 sayılı Kanun"un 157/1 ve 52/2. maddeleri (ikişer kez) uyarınca 1 yıl 6 ay hapis ve 1.000,00 Türk lirası adlî para cezaları ile cezalandırılmasına dair Elazığ 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 02/11/2016 tarihli ve 2016/90 esas, 2016/288 sayılı kararının infazı sırasında, 02/12/2016 tarihinde Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun’un 34. maddesi ile 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 253. maddesinde yapılan değişiklik neticesinde infaza konu ilamdaki suçun uzlaştırma kapsamına alındığından bahisle hükümlünün hukukî durumunun yeniden değerlendirilmesi yönündeki talebinin reddine ilişkin anılan Mahkemenin 08/11/2018 tarihli ve 2016/90 esas, 2016/288 sayılı ek kararına karşı yapılan itirazın reddine dair Elazığ 3. Ağır Ceza Mahkemesinin 19/11/2018 tarihli ve 2018/364 değişik iş sayılı kararı aleyhine, Yüksek Adalet Bakanlığınca verilen 05/02/2020 gün ve 94660652-105-23-21050-2019 sayılı kanun yararına bozma talebine dayanılarak dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 18/02/2020 gün ve 2020/20266 sayılı tebliğnamesiyle dairemize gönderilmekle okundu.
Kanun yararına bozma isteyen tebliğnamede;
Elazığ 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 02/11/2016 tarihli ve 2016/90 esas, 2016/288 sayılı kararının diğer sanık yönünden Yargıtay 15. Ceza Dairesinin 28/12/2017 tarihli ve 2017/38299 esas, 2017/29510 karar sayılı ilâmı ile bozulmasını müteakip, bozma kararı verilen sanık hakkında tensip yapılarak dosyanın uzlaştırma bürosuna gönderildiği sırada dosyanın sanığı hakkında da uzlaştırma işlemleri yapıldığı ancak uzlaştırmanın sağlanamadığına dair rapor düzenlenmiş ise de, tensip kararı ve uzlaştırma sonrası diğer sanık hakkında verilen kararda dosyanın sanığı hakkında hüküm kurulmadığı anlaşıldığından, dosyanın sanığı hakkında yapılan uzlaştırma işlemlerinin hukukî değerden yoksun olduğu değerlendirilerek yapılan incelemede,
Sanığın üzerine atılı dolandırıcılık suçunun, hükümden sonra 02/12/2016 tarihinde 29906 sayılı Resmi Gazetede yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanunun 34. maddesi ile değişik 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun 253. maddesinin 1. fıkrasının (b) bendi gereğince uzlaşma kapsamına alındığı, Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 30/10/2007 tarihli ve 2007/4-200 esas, 2007/219 sayılı ilâmında belirtildiği üzere, uzlaştırma kurumu her ne kadar 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunun 253 ve 254. maddelerinde hüküm altına alınarak usul hukuku kurumu olarak düzenlenmiş ise de, fail ile devlet arasındaki ceza ilişkisini sona erdirmesi bakımından maddi hukuka da ilişkin bulunması nedeniyle yürürlüğünden önceki olaylara uygulanabileceği, bu uygulamanın sadece görülmekte olan davalar bakımından geçerli olmayacağı, 5237 sayılı Kanun"un 7/2. maddesindeki "Suçun işlendiği zaman yürürlükte bulunan kanun ile sonradan yürürlüğe giren kanunların hükümleri farklı ise, failin lehine olan kanun uygulanır ve infaz olunur." şeklindeki hüküm uyarınca kesinleşmiş kararlar bakımından da uzlaştırma hükümlerinin uygulanması gerektiği cihetle; hükmün infazının durdurularak, 5271 sayılı Kanunu’nun 253. maddesindeki esas ve usullere göre uzlaştırma işlemlerinin yerine getirilmesi için yargılama dosyasının uzlaştırma bürosuna gönderilmesi gerektiği anlaşıldığından, itirazın bu yönden kabulü yerine yazılı şekilde reddine karar verilmesinde isabet görülmemiştir.
5271 Sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozma talebine dayanılarak ihbar olunmuştur.
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
Sanık ... bakımından temyiz edilmeksizin kesinleşen mahkumiyet hükmü sonrasında, uzlaştırma işlemleri için mahkeme tarafından talep üzerine ayrıca duruşma açılarak uyarlama yargılaması yapılması gerektiği halde dosya üzerinden uzlaştırmacı tarafından re"sen yapılan uzlaştırma işlemlerinin hukukî değerden yoksun olduğu değerlendirilerek yapılan incelemede,
5271 sayılı CMK’nın 253 ve 254. maddelerinde düzenlenen uzlaşma, sadece sanığa değil aynı zamanda ve öncelikle, mağdurun zedelenen hukukunun düzeltilmesine hizmet amacı gütmesi ve biçimi itibariyle bir ceza yargılaması müessesesi olsa da fail ile devlet ilişkisini sona erdirmesi bakımından maddi ceza hukukunu da ilgilendirmesi nedeniyle kesinleşmiş ve infaz edilmiş kararlar yönünden de uzlaştırma hükümlerinin uygulanması gerektiğinin anlaşılması karşısında; talebin bu nedenlerle kabulü yerine, yazılı şekilde reddine karar verilmesinde isabet bulunmadığından, kanun yararına bozmaya atfen düzenlenen ihbarnamedeki düşünce yerinde görülmekle, Elazığ 3. Ağır Ceza Mahkemesinin 19/11/2018 tarihli ve 2018/364 değişik iş sayılı kararının 5271 sayılı CMK"nın 309. maddesi gereğince BOZULMASINA, hükümlü, bu suç nedeniyle cezaevine alınmışsa, cezasının infazının durdurulmasına, başka suçtan tutuklu ya da hükümlü değilse derhal TAHLİYESİNE, müteakip işlemlerin mahallinde takdir ve ifasına, dosyanın Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 09/03/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.