MAHKEMESİ :FİKRİ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ

TÜRK MİLLETİ ADINA

Taraflar arasında görülen davada Ankara 2. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi Mahkemesince verilen 10/03/2016 tarih ve 2015/301-2016/79 sayılı kararın Yargıtay"ca incelenmesinin davacı vekili tarafından istenilmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla dava, 6100 sayılı Kanun"un geçici 3/2. maddesi delaletiyle uygulanması gereken HUMK 3156 sayılı Kanun ile değişik 438/1 maddesi hükmü gereğince miktar veya değer söz konusu olmaksızın duruşmalı olarak incelenmesi gereken dava ve işlerin dışında bulunduğundan duruşma isteğinin reddiyle incelemenin dosya üzerinde yapılmasına karar verildikten sonra dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlenildikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin “BİZ CEVAHİR HOTEL İSTANBUL” markasının tescili için 2013/68503 başvurusu numarası ile davalı Kuruma başvuruda bulunduğunu, davalı şahsın 2007/00776 sayılı "CEVAHİR KONUKEVİ+ŞEKİL” ibareli tescilli markası ile müvekkilinin markasının karıştırılma ihtimalini ve markalar kapsamındaki hizmetlerin aynı veya aynı tür olduğunu gerekçe göstererek başvurularına itiraz ettiğini, itiraz üzerine tescil taleplerinin Markalar Dairesi Başkanlığı tarafından reddedildiğini, bu karara yaptıkları itirazın ise nihai olarak YİDK’in 13/06/2015 tarih 2015-M-5179 sayılı kararı ile reddedildiğini, markalar arasında 556 sayılı 7/1-b maddesi anlamında bir ayniyet olmadığı gibi, 8/1-b maddesi anlamında da benzerlik bulunmadığını, ayrıca müvekkilinin markasının 9/1-c maddesi kapsamında davalı şahsa ait markadan haksız avantaj sağlamasının da mümkün olmadığını, “CEVAHİR” ibaresinin ayrıca müvekkili firma tarafından çok uzun zamandır ticaret siciline kayıtlı şekilde kullanıldığını ileri sürerek, YİDK’in 13/06/2015 tarih 2015-M-5179 sayılı kararının iptaline, markanın tesciline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Kurum vekili, davacı ile diğer davalı şahıs markalarının 43. sınıfta aynı hizmetleri içerdiklerini, markalar arasında “CEVAHİR” ibaresinin esas algı yaratacak ibare olduğunu, başvuruda yer alan “OTEL” ibaresinin başvuru kapsamındaki hizmetleri tanınması sebebiyle ayırt edici gücü bulunmadığını, “BİZ” ibaresinin de hem kısa hemde sıklıkla kullanılması sebebiyle ayırt ediciliğinin bulunmadığını, 556 sayılı KHK’nın 8/1-b koşullarının gerçekleştiğini savunarak, davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı ... vekili, davanın hak düşürücü sürede açılmadığından süreden reddi gerektiğini, davacının markaların karıştırılmayacağına dair iddiasının gerçeği yansıtmadığını, çünkü karıştırılma ile ilgili şartların olayda gerçekleştiğini, müvekkilinin tescil başvurusu açısından tarihsel önceliğinin bulunduğunu, markalardaki “CEVAHİR” ibaresinin esas unsur olması nedeniyle davacının markasının tescil edilemeyeceğini, davacının markasının tescili halinde tüketici nezdinde marka sahipleri arasında bağlantı ve işbirliği olduğunun düşünüleceğini, davacının markasının Paris Sözleşmesi 1. mükerrer 6. maddesine göre tanınmış marka olmadığını, davacının daha önce “BİZ CEVAHİR” markası ile ilgili başvuru yaptığını, bu başvuruya da itiraz ettiklerini, bu konuda Ankara 1. Fikri ve Sınai Haklar Hukuk Mahkemesi’nde 2013/64 Esas ve 2014/323 Karar sayılı dosyadan yapılan yargılamada da davanın reddine karar verildiğini ve be sebeple de açılan davanın reddi gerektiğini savunarak, davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, iddia, savunma ve tüm dosya kapsamına göre, markalar arasında asıl ve ayırt edici unsurların “CEVAHİR” ibaresi olduğu, davacı markasındaki diğer ibarelerin yeterli ayırt edicilik sağlamadığı, markaların aynı veya benzer sescil ve görsel etkiyi bıraktıkları, bütünsel olarak markarın bıraktığı izlenimin marka ve işaretlerin birbiri ile ilintili oldukları kanaatini oluşturdukları, markaların aynı tür hizmet sınıflarını içerdikleri, birbirleri ile rekabet etme olanaklarının bulunduğu ve bu nedenle aynı tür sayılmalarının zorunlu bulunduğu, tüketicilerin markaları ilişkilendirmelerinin kaçınılmaz olduğu, davalı kurum kararının yerinde olduğu gerekçesi ile davanın reddine karar vermiştir.
Karar, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 8,50 TL temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 05/11/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.