Hırsızlık - konut dokunulmazlığının ihlali - Yargıtay 17. Ceza Dairesi 2018/6052 Esas 2019/7698 Karar Sayılı İlamı

17. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/6052
Karar No: 2019/7698
Karar Tarihi: 20.05.2019

Hırsızlık - konut dokunulmazlığının ihlali - Yargıtay 17. Ceza Dairesi 2018/6052 Esas 2019/7698 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi'nde görülen bir davada, sanık hakkında müştekilere karşı hırsızlık ve konut dokunulmazlığının ihlali suçlarından mahkumiyet kararı verilmiştir. Mahkeme kararında, sanığın konut dokunulmazlığının ihlali suçundan mahkumiyet kararı temyiz edilmiş ve Anayasa Mahkemesi'nin TCK'nin 53. maddesinin (1) numaralı fıkrasının (b) bendine yönelik olarak vermiş olduğu iptal kararlarının infaz aşamasında mahallinde gözetilebileceği belirtilerek, hüküm reddedilmiştir. Diğer suç olarak müştekilere karşı işlenen hırsızlık suçunda ise, sanığın 300 TL para ve araç anahtarını çaldığı ve müştekiye ait aracı da alarak kaçtığı eylemi, Ceza Genel Kurulu'nun daha önceki bir kararı dikkate alınmadan iki ayrı hırsızlık suçu olarak kabul edilmiştir. Bu nedenle, TCK'nin 142/1-b ve 142/2-d maddeleri uyarınca uygulama yapılması gerektiği belirtilmiştir. Ayrıca, TCK'nin 53. maddesine ilişkin olan Anayasa Mahkemesi'nin 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının yeniden değerlendirilmesi gerektiği belirtilerek, mahkeme kararı bozulmuştur. Kararda geçen kanun maddeleri: TCK'nin 53. maddesi, 142/1-b ve

17. Ceza Dairesi 2018/6052 E. , 2019/7698 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Hırsızlık, konut dokunulmazlığının ihlali
HÜKÜM : Mahkumiyet

Yerel mahkemece sanık hakkında müştekiler ..., ...’e karşı hırsızlık, müşteki ...’a karşı konut dokunulmazlığının ihlali suçlarından verilen hükümler temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararların niteliği ile suçların tarihine göre dosya görüşüldü:
I)Sanık ... hakkında konut dokunulmazlığının ihlali suçundan kurulan hükmün temyiz incelemesinde;
Anayasa Mahkemesinin hükümden sonra 24/11/2015 gün ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanan 08/10/2015 tarih, 2014/140 Esas ve 2015/85 sayılı kararı ile TCK"nın 53. maddesinin (1) numaralı fıkrasının (b) bendine yönelik olarak vermiş olduğu iptal kararlarının da kapsam ve içerik itibarıyla infaz aşamasında mahallinde gözetilebileceğinden, bozma nedeni yapılmamıştır.
Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hâkimin takdirine göre, sanık ..."ın temyiz nedenleri yerinde görülmemiş olduğundan reddiyle, usûl ve kanuna uygun bulunan hükmün, tebliğnameye uygun olarak ONANMASINA,
II) Sanık ... hakkında müştekiler ... ve ...’e karşı hırsızlık suçundan kurulan hükümlerin temyiz incelemesinde;
Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hakimin takdirine göre; suçun sanık tarafından işlendiğini kabulde ve nitelendirmede usul ve yasaya aykırılık bulunmadığı anlaşılmış, diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1)Sanığın olay tarihinde müşteki ...’ın evine girerek 300 TL para ve araç anahtarını çaldıktan sonra, dışarıda park halinde bulunan müşteki ...’e ait aracı da alıp gitmesi şeklindeki eyleminin, Ceza Genel Kurulu"nun 02.10.2007 tarih 2007/195 Esas, 2007/197 sayılı kararında da ifade edildiği gibi TCK"nın 142/2-d maddesinde yer alan tek hırsızlık suçunu oluşturduğu gözetilmeden, sanık hakkında iki ayrı hırsızlık suçu işlendiği kabul edilerek TCK"nun 142/1-b ve 142/2-d maddeleri uyarınca uygulama yapılması,
Kabul ve uygulamaya göre de;
2)T.C. Anayasa Mahkemesinin, TCK"nın 53. maddesine ilişkin olan, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının, 24.11.2015 gün ve 29542 sayılı Resmi Gazetede yayımlanmış olması nedeniyle iptal kararı doğrultusunda TCK"nın 53. maddesindeki hak yoksunluklarının yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ..."ın temyiz nedeni bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenlerle tebliğnameye aykırı olarak BOZULMASINA, 20.05.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.