Danıştay 4. Daire 2020/2336 Esas 2021/4750 Karar Sayılı İlamı

T.C.
D A N I Ş T A Y
DÖRDÜNCÜ DAİRE
Esas No : 2020/2336
Karar No : 2021/4750


TEMYİZ EDEN TARAFLAR : 1- …
VEKİLİ : Av. …
2- … Vergi Dairesi Başkanlığı
(… Vergi Dairesi Müdürlüğü)
VEKİLİ : Av. …

İSTEMİN KONUSU : … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:… , K:… sayılı kararının temyizen incelenerek aleyhlerine olan hüküm fıkralarının taraflarca bozulması istenilmektedir.

YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: Davacı adına, sahte fatura kullandığından bahisle 2010 yılı için tekerrür hükümleri uygulanmak suretiyle vergi ziyaı cezalı olarak tarh edilen gelir vergisinin kaldırılması istenilmiştir.
İlk Derece Mahkemesi kararının özeti: Vergi Mahkemesince verilen kararda; davacı adına fatura düzenleyen İkitelli Vergi Dairesi mükellefi … Gıda Teks. İnş. PVC ve Mad. Dış Tic. San. ve Tic. Ltd. Şti., Sarıgazi Vergi Dairesi mükellefi … Petrol İnşaat Nakliyat ve Ticaret Ltd. Şti., Yenibosna Vergi Dairesi mükellefi … İnşaat Nak. Elekt. Elektronik Reklam Org. San. Ve Tic. Ltd. Şti., Kocasinan Vergi Dairesi mükellefi … , Bayrampaşa Vergi Dairesi mükellefi … , Halkalı Vergi Dairesi mükellefleri … ve … , Güngören Vergi Dairesi mükellefleri … , … ve … ile Zincirlikuyu Vergi Dairesi mükellefleri Yaşar Yılmaz ve … hakkında yapılan incelemelerde bu mükelleflerin davacıya düzenlediği faturaların sahte olduğu anlaşıldığından, inceleme elemanı tarafından mükellefin beyanı doğrultusunda %25 kârlılık oranı dikkate alınarak belirlenen matrah farkı üzerinden yapılan vergi ziyaı cezalı gelir vergisi tarhiyatında hukuka aykırılık görülmediği; vergi ziyaı cezasının tekerrür hükümleri uygulanmak suretiyle arttırılan kısmında ise hukuka uyarlık bulunmadığı sonucuna varılmıştır. Belirtilen gerekçelerle davanın kısmen kabul, kısmen reddine karar verilmiştir.

TEMYİZ EDEN DAVACININ İDDİALARI : Davacı tarafından, sahte fatura kullanıldığından bahisle adına yapılan cezalı tarhiyatta hukuka uyarlık bulunmadığı, temyiz isteminin kabulü ve Mahkeme kararının aleyhe kısmının bozulması gerektiği ileri sürülmektedir.

TEMYİZ EDEN DAVALININ İDDİALARI: Davalı idare tarafından, davacı adına yapılan işlemlerin hukuka uygun olduğu, temyiz isteminin kabulü ve Mahkeme kararının aleyhe kısmının bozulması gerektiği ileri sürülmektedir.

DAVACININ SAVUNMASI : Cevap verilmemiştir.

DAVALININ SAVUNMASI : Cevap verilmemiştir.

TETKİK HÂKİMİ : …

DÜŞÜNCESİ : Temyiz istemlerinin reddi gerektiği düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay Dördüncü Dairesince, Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:

İNCELEME VE GEREKÇE :
İdare ve vergi mahkemelerinin nihai kararlarının temyizen bozulması, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nun 49. maddesinde yer alan sebeplerden birinin varlığı hâlinde mümkündür.
Temyizen incelenen karar usul ve hukuka uygun olup, dilekçelerde ileri sürülen temyiz nedenleri kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte görülmemiştir.

KARAR SONUCU :
Açıklanan nedenlerle;
1.Tarafların temyiz istemlerinin reddine,
2.Temyize konu … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:… , K:… sayılı kararının ONANMASINA,
3.Temyiz giderlerinin istemde bulunanlar üzerinde bırakılmasına,
4. 492 sayılı Harçlar Kanunu'na bağlı (3) sayılı Tarife uyarınca, davacı aleyhine onanan tutar üzerinden binde 9,10 oranında ve … TL den az olmamak üzere hesaplanacak nispi karar harcından, varsa evvelce ödenen harcın mahsubundan sonra kalan harç tutarının temyiz eden davacıdan alınmasına,
5.Dosyanın anılan Vergi Mahkemesine gönderilmesine,
6.2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nun (Geçici 8. maddesi uyarınca uygulanmasına devam edilen) 54. maddesinin 1. fıkrası uyarınca bu kararın tebliğ tarihini izleyen günden itibaren onbeş (15) gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 30/09/2021 tarihinde oyçokluğuyla karar verildi.


(X) KARŞI OY :
Davacı adına, sahte fatura kullandığından bahisle 2010 yılı için tekerrür hükümleri uygulanmak suretiyle vergi ziyaı cezalı olarak tarh edilen gelir vergisinin kaldırılması istemiyle açılan davanın kısmen kabul, kısmen reddine ilişkin Vergi Mahkemesi kararı taraflarca temyiz edilmiştir.
213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun 3. maddesinin (B) bendinde; vergilendirmede, vergiyi doğuran olayın ve bu olaya ilişkin muamelelerin gerçek mahiyetinin esas olduğu, 30. maddesinde; re’sen vergi tarhının, vergi matrahının tamamen veya kısmen defter, kayıt ve belgelere veya kanuni ölçülere dayanılarak tespitine imkan bulunmayan hallerde takdir komisyonları tarafından takdir edilen veya vergi incelemesi yapmaya yetkili olanlarca düzenlenmiş vergi inceleme raporlarında belirtilen matrah veya matrah kısmı üzerinden vergi tarh olunması olduğu ve inceleme raporunda bu maddeye göre belirlenen matrah veya matrah farkının re’sen takdir olunmuş sayılacağı, 134. maddesinin 1. fıkrasında ise; vergi incelemesinden maksadın, ödenmesi gereken vergilerin doğruluğunu araştırmak, tespit etmek ve sağlamak olduğu hükmüne yer verilmiştir.
Dosyanın ve davacı hakkında düzenlenen … tarih ve … sayılı Vergi İnceleme Raporu'nun incelenmesinden; fason kumaş kesim işi ile iştigal eden davacının 2010 takvim yılında 17.062,29 TL gelir vergisi matrahı beyan ettiği, aynı yıl gelir tablosundaki hizmet üretim maliyeti toplamının 296.754,50 TL olduğu, 14 adet mükelleften aldığı katma değer vergisi hariç 154.566,75 TL tutarında sahte faturayı maliyet hesaplarına intikal ettirdiği, bu faturaların toplam maliyetlerinin %52,08'lik kısmını oluşturduğu, mükellefin faaliyet konusunun niteliği hizmet ifası olduğundan randıman ve envanter çalışması yapılamadığı, kullanılan sahte fatura tutarının satılan hizmet maliyetinden çıkartılması sonucunda satılan hizmet maliyeti toplamının (296.754,50 - 154.566,75=) 142.187,75 TL, brüt satış karının (329.596,38 - 142.187,75=) 187.408,63 TL ve mükellefin brüt karlılık oranının da %56,86 olduğu, ancak yapılan araştırmalar neticesinde mükellefin iş yaptığı sektörde kesin, sabit bir kârlılık oranı bulunamadığından, mükellefin kendi ifadesi doğrultusunda kârlılık oranının ortalama %25 olarak dikkate alındığı ve satış hasılatının %75'inin maliyet olarak kabul edildiği, buna göre mükellefin satılan hizmet maliyetinin (329.596,38 x 0,75=) 247.197,28 TL olarak takdir edildiği, dolayısıyla mükellefin 2010 yılında sahte faturalardan kaynaklanan (gerçek mal/hizmet alışı olmayan) ve reddedilmesi gereken hizmet maliyetinin (296.754,50 - 247.197,28 =) 49.557,22 TL; gerçek mal/hizmet aldığı ancak bu alışları sahte faturalarla belgelendirdiği tutarın ise katma değer vergisi hariç (154.566,75 - 49.557,22=) 105.009,53 TL olacağı; nihayetinde, mükellefin 2010 yılı gelir vergisi matrahının 66.619,51 TL olarak re'sen takdir edilmesi, bu tutar üzerinden üç kat vergi ziyaı cezalı olarak gelir vergisi tarhiyatı yapılması gerektiği tespitlerine yer verildiği, yapılan cezalı tarhiyatın kaldırılması istemiyle de bakılan davanın açıldığı anlaşılmaktadır.
Olayda, Mahkeme kararının davacının fatura aldığı mükellefler tarafından düzenlenen faturaların gerçek bir ticari alım satım ilişkisine dayanmadığı yönündeki gerekçesinde hukuka aykırılık bulunmamaktadır.
Bununla birlikte, vergi inceleme elemanı tarafından, davacı adına gelir vergisi matrahı takdir edilirken, davacının kendi ifadesi doğrultusunda karlılık oranının ortalama %25 olarak dikkate alındığı ve satış hasılatının %75'inin maliyet olarak kabul edildiği görülmüş olup, dava konusu cezalı tarhiyatta matrahın bulunuş biçimi yönünden de hukuka aykırılık bulunmadığı sonucuna varıldığından, davacının temyiz isteminin bu ek gerekçe ile reddi gerektiği görüşüyle Daire kararının bu kısmına katılmıyorum.