Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2019/2294 Esas 2019/11813 Karar Sayılı İlamı

3. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/2294
Karar No: 2019/11813
Karar Tarihi: 29.05.2019

Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2019/2294 Esas 2019/11813 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen hükümler temyiz edildi. Sanıkların hakaret ve kasten yaralama suçlarından mahkumiyet hükümleri incelendi. Anayasa Mahkemesi'nin 5237 sayılı TCK'nin 53. maddesi hakkındaki kararının infaz aşamasında dikkate alınabileceği belirtildi. Sanıklar arasında yaşanan yaralama olayında, ilk haksız hareketin kimden kaynaklandığı şüpheye yer bırakmayacak şekilde belirlenemediği için hak yoksunlukları yönünden sanıkların hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesi gerektiği vurgulandı. Kararda, TCK'nin 62/1 maddesi gereğince takdiri indirim uygulanmasına rağmen kasten yaralama suçunda aynı uygulamanın yapılmadığına dikkat çekildi. Ayrıca, Anayasa Mahkemesi kararıyla 5237 sayılı TCK'nin 53. maddesindeki bazı hükümlerinin iptal edilmesine rağmen hüküm verirken bu durumun dikkate alınmadığı belirtildi. Overall olarak, hakaret suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz itirazları reddedildi ve kasten yaralama suçundan kurulan mahkumiyet hükmü bozuldu.
Kanun maddeleri:
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53. maddesi (iptal edilmiş bazı ibareler)
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 29. maddesi (haksız tahrik)
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 62/1 maddesi (takdiri indirim)

3. Ceza Dairesi 2019/2294 E. , 2019/11813 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
HÜKÜMLER : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle evrak okunarak;
Gereği görüşülüp düşünüldü:
1) Sanık ... hakkında hakaret suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde:
Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 08.10.2015 tarih ve 2014/140 Esas - 2015/85 Karar sayılı kararı ile 5237 sayılı TCK"nin 53. maddesindeki bazı ibareler iptal edilmiş ise de, bu husus infaz aşamasında dikkate alınabileceğinden bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanan ve karar yerinde açıklanan delillere, mahkemenin kovuşturma sonucunda oluşan inanç ve takdirine, gösterilen gerekçeye ve uygulamaya göre sanık müdafiinin temyiz itirazlarının reddiyle hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA,
2) Sanıklar hakkında kasten yaralama suçundan kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde:
Yerinde görülmeyen diğer temyiz itirazlarının reddine, ancak;
a) Taraflar arasında husumet bulunan ve karşılıklı yaralama şeklinde gerçekleşen olayda, sanıkların olayın çıkış sebebini ve gelişimini farklı şekilde anlattıkları, görgüye dayalı bilgi sahibi olan tarafsız tanığın da bulunmadığı anlaşılmakla, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 22.10.2002 tarih ve 2002/4-238 Esas - 367 sayılı kararı uyarınca ve bu kararla uyumlu Ceza Dairelerinin yerleşmiş ve süreklilik gösteren kararlarında kabul edildiği üzere, ilk haksız hareketin kimden kaynaklandığı şüpheye yer bırakmayacak şekilde belirlenemediğinde, şüpheli kalan bu halin sanıklar lehine 5237 sayılı TCK"nin 29. maddesinde düzenlenen haksız tahrik hükümlerinin asgari seviyede uygulanıp uygulanmayacağının karar yerinde tartışılmaması,
b) Sanık ... hakkında hakaret suçundan verilen hükümde TCK"nin 62/1 maddesi gereğince takdiri indirim uygulandığı halde aynı sanık hakkında kasten yaralama suçundan kurulan hükümde çelişki oluşturacak biçimde TCK"nin 62/1 maddesinin uygulanmaması,
c) Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 08.10.2015 tarih ve 2014/140 Esas - 2015/85 Karar sayılı kararı ile 5237 sayılı TCK"nin 53. maddesindeki bazı hükümlerin iptal edilmesi nedeniyle hak yoksunlukları yönünden sanıkların hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ... müdafiinin ve sanık ..."in temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükümlerin bu sebeplerle 6723 sayılı Kanun"un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi ile yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca isteme uygun olarak BOZULMASINA, 29.05.2019 gününde oy birliğiyle karar verildi.