Danıştay 9. Daire 1987/3901 Esas 1989/205 Karar Sayılı İlamı

Daire : DOKUZUNCU DAİRE
Karar Yılı : 1989
Karar No : 205
Esas Yılı : 1987
Esas No : 3901
Karar Tarihi : 25/01/989
2577 SAYILI KANUNUN 30.MADDESİ UYARINCA YAPILAN YANLIŞLIĞIN DÜZELTİLMESİ BAŞVURUSU ÜZERİNE MAHKEME TARAFINDAN VERİLEN KARARA KARŞI TEMYİZ YOLUNA BAŞVURMA OLANAĞI BULUNMADIĞI, ANCAK BU KARAR İLE HÜKMÜN DEĞİŞTİRİLMESİ VEYA YENİ BİR HÜKÜM VERİLMESİ HALİNDE TEMYİZ KONUSU YAPILABİLECEĞİ HK.
Uyuşmazlık, yükümlü adına ikmalen tarhedilen kusur cezalı Emlak Alım Vergisini değişiklikle onayan Vergi Mahkemesi kararındaki yanlışlığın düzeltilmesi yolundaki vergi dairesi isteminin reddine ilişkin Vergi Mahkemesi kararının 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanununun 30.maddesinin 1.fıkrasında, iki tarafın adı ve soyadı ile sıfatı ve iddiaları sonucuna ilişkin yanlışlar ile hüküm fıkrasındaki hesap yanlışlıklarının düzeltilmesinin istenebileceği, son fıkrasında da, yanlışlıkların düzeltilmesine karar verilirse, düzeltmenin ilamın altına yazılacağı hükme bağlanmıştır.
Diğer taraftan aynı Kanunun 46.maddesinin 1.bendinde, idare ve vergi mahkemelerinin niahi kararlarının, başka kanunlarda aksine hüküm bulunsa dahi Danıştay'da temyiz edilebileceği belirtilmiş bulunmaktadır.
Olayda, ikmalen tarhiyata karşı açılan davanın vergi mahkemesince kısmen kabulü suretiyle tarhiyatın değişiklikle onanması üzerine, vergi dairesince, vergi ve ceza miktarı toplamının 73.900 lira olduğu, dolayısıyla 2576 sayılı Kanunun 7.maddesi uyarınca davanın tek hakimi tarafından çözümlenmesi gerekirken heyet halinde karar verildiğinden, bahisle 2577 sayılı kanunun 30.maddesi gereğince bu konudaki yanlışlığın düzeltilmesi istenilmiş, vergi mahkemesince ise, vergi dairesi tarafından ileri sürülen hususlar, yanlışlığın düzeltilmesi sebepleri arasına girmediğinden istem reddedilmiştir.
Vergi Mahkemesi kararlarındaki yanlışlığın düzeltilmesi istemi üzerine verilen kararların bir üst yargı merciinde temyize konu olabilecek nihai kararlardan olmadığı kuşkusuzdur. Çünkü söz konusu karar, evvelce verilmiş nihai kararlardaki 2577 sayılı kanunun 30.maddesinden sayılan yanlışlıkların mevcudiyeti halinde, bu yanlışlıkların düzeltilmesi amacıyla yasanın yükümlüye tanıdığı başvuru yolunun kullanılması nedeniyle verilen ve ara kararı niteliği taşıyan bir karardır. Bu nedenle, kural olarak vergi mahkemesi kararına karşı sözü edilen 2577 sayılı kanunun 30.maddesi uyarınca yapılan başvuru üzerine verilen kararlara karşı yükümlülerce temyiz yoluna başvurma olanağı yoktur. Yanlışlığın düzeltilmesi kararlarının üst yargı merciinde temyiz konusu yapılabilmesi, ancak yanlışlığın düzeltilmesi hakkında verilen karar ve hükmün değiştirilmesinin söz konusu olması halinde mümkün bulunmaktadır.
Açıklanan nedenlerle, yanlışlığın düzeltilmesi istemini reddeden Vergi Mahkemesi kararının temyizen incelenmesi mümkün olmadığından, vergi dairesi temyiz isteminin reddine karar verildi.