Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2016/19176 Esas 2019/2717 Karar Sayılı İlamı

2. Ceza Dairesi
Esas No: 2016/19176
Karar No: 2019/2717
Karar Tarihi: 14.02.2019

Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2016/19176 Esas 2019/2717 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından görülen bir hırsızlık davasında sanık müdafiyesi tarafından verilen temyiz istemi reddedilmiş, ancak adli para cezalarının temyiz edilebileceği halde yasa yolu kapalı ve kesin olmak üzere karar verildiği için sanık müdafii yanıltılmıştır. Bunun üzerine yapılan incelemede, dosya temyiz aşamasındayken yerel mahkeme tarafından uzlaştırma nedeniyle davanın düşürülmesine karar verilmiş ancak bu kararın hukuki değerden yoksun olduğu kabul edilmiştir. Ayrıca, uzlaştırma hükümleri yeniden düzenlendiği için sanığın eylemine uyan suçun uzlaşma kapsamına alındığı ve uzlaştırma işlemi yapılıp sonucuna göre sanığın hukuki durumunun değerlendirilmesinde zorunluluk bulunduğu belirtilmiştir. Kararda ayrıca mükerrirlere özgü infaz rejimi ve denetimli serbestlik tedbirinin adli para cezasına mahkûmiyet halinde uygulanamayacağına dikkat çekilerek, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesi ve cezanın infazından sonra denetimli serbestlik tedbirinin uygulanması kararlaştırılmıştır.
Kanun maddeleri: 5271 sayılı CMK'nın 253. maddesi, TCK'nın 141/1 maddesi, 5237 sayılı TCK'nın 58/6 maddesi.

2. Ceza Dairesi 2016/19176 E. , 2019/2717 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet, temyiz isteminin reddi

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Sanık müdafiinin huzurunda verilen kararda, hapisten çevrilen adli para cezalarının temyizi kabil olduğu halde “yasa yolu kapalı ve kesin olmak üzere” verildiği belirtilerek yanıltmaya neden olunduğunun anlaşılması karşısında; mahkemenin 25.05.2016 tarihli temyiz isteminin reddine ilişkin ek kararının kaldırılarak ve sanık müdafiinin 17/05/2016 havale tarihli temyiz isteminin süresinde olduğu, ayrıca dosya temyiz aşamasında iken yerel mahkemece dosyanın ele alınarak uzlaştırma nedeniyle davanın düşürülmesine dair 17/09/2017 tarihli kararının hukuki değerden yoksun olduğu kabul edilerek, yapılan incelemede;
Dosya içeriğine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1- 02.12.2016 tarihli Resmi Gazete’de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanun"un 34. maddesi ile değişik 5271 sayılı CMK"nın 253. maddesi ile uzlaştırma hükümleri yeniden düzenlenmiş olup, sanığın eylemine uyan TCK"nın 141/1. maddesinde düzenlenen suçun uzlaşma kapsamına alındığı nazara alınarak, uzlaştırma işlemi yapılıp sonucuna göre sanığın hukuki durumunun değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
2- Kabule göre de;
Mükerrirlere özgü infaz rejimi ve denetimli serbestlik tedbirinin adli para cezasına mahkûmiyet halinde uygulanmasının mümkün olmadığı gözetilmeden sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının 5237 sayılı TCK’nın 58/6 maddesi gereğince mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine ve hakkında cezanın infazından sonra denetimli serbestlik tedbirinin uygulanmasına karar verilmesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı BOZULMASINA, 14.02.2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.