Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2018/4697 Esas 2019/5992 Karar Sayılı İlamı

11. Hukuk Dairesi
Esas No: 2018/4697
Karar No: 2019/5992
Karar Tarihi: 30.09.2019

Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2018/4697 Esas 2019/5992 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davacı, taşıma sözleşmesinden kaynaklanan tazminat davası açmıştır. Mahkeme davanın kısmen kabulüne karar vererek, davalıdan 1.287,33 TL'nin tahsiline hükmetmiştir. Ancak, bu kararın temyiz edilebilirliği miktar veya değeri 1.000,00 TL'yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davaları için kesin karar sınırı olduğu için davalı vekilinin temyiz istemi reddedilmiştir. Kanunlar: 6100 sayılı Kanun'un Geçici 3. maddesi, 1086 sayılı HUMK'nun 427/2. maddesi, ve 5219 sayılı Kanun.

11. Hukuk Dairesi 2018/4697 E. , 2019/5992 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :SULH HUKUK MAHKEMESİ

TÜRK MİLLETİ ADINA

Taraflar arasındaki davadan dolayı Digor Sulh Hukuk Mahkemesince verilen 20/06/2017 gün ve 2016/8-2017/21 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesinin davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
6100 sayılı Kanun"un Geçici 3. maddesi uyarınca karar tarihi itibariyle uygulanması gereken 1086 sayılı HUMK’nun 21/07/2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun ile değişik 427/2. maddesi hükmüne göre, miktar veya değeri 1.000,00 TL"yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesindir. Bu miktar, karar tarihi olan 20.06.2017 itibariyle 2.270,00 TL"dir. Dava, taşıma sözleşmesinden kaynaklanan tazminat istemine ilişkin olup mahkemece, davanın kısmen kabulü ile 1.287,33 TL"nin davalıdan tahsiline karar verilmiştir. Bu durumda davalı aleyhine kabul edilen kısım, yukarıda anılan madde hükmüne göre temyiz sınırının altında kalmaktadır. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01/06/1990 gün, 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden, davalı vekilinin temyiz isteminin mahkeme hükmünün kesin olması nedeniyle reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz isteminin REDDİNE, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 30/09/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.