MAHKEMESİ :Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi

DAVA :Davacı, harcırah alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde taraflar avukatlarınca temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya kkincelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı davalı işyerinde grayder operatörü olarak işe başladığını, görev alanı dışında bir başka işletmenin görev alanı içine giren ...Orman İşletme Müdürlüklerinde geçici görevle gönderildiğini ve bu işyerlerinde çalıştırıldığını, 2645 sayılı Yasanın 14. maddesi uyarınca yol masrafı ve görev harcırahı ödenmesi gerektiğini ileri sürerek harcırah ödetilmesi isteğinde bulunmuştur.
Davalı işveren 6245 sayılı Harcırah Kanunu’nun 49. maddesi uyarınca kendisine seyyar görev tazminatı ödendiğini, davacının seyyar olarak vazife gören hizmetli olup, asli görevi gereği memuriyet mahalli dışında görevlendirilmediğini savunarak davanın reddini talep etmiştir.
Mahkemece hesap bilirkişi raporundaki hesaplamalar dikkate alınarak harcırah isteğinin kabulüne karar verilmiştir.
Kararı taraflar temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davacının tüm, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davalı işveren tarafından davacıya görevlendirilen her gün için seyyar görev tazminatı ödendiği uyuşmazlık dışıdır. Ancak davacı işçi kendisine tam gündelik harcırah ödenmesi gerektiğini iddia etmektedir. Hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacı işçinin Harcırah Kanunu’nun 3 ve 39. Maddeleri uyarınca görevlendirilen her gün için tam gündelik alması gerektiği belirtilmiş ve hesaplanan fark alacak hüküm altına alınmıştır.
Uyuşmazlığın çözümü ile ilgili normatif hükümler incelenmesi gerekmektedir. Harcırah Kanunu’nun 39. maddesine göre “Resmi bir görevle memuriyet mahalli içinde bir yere gönderilenlere gündelik verilmez. Geçici bir görevle memuriyet mahalli dışındaki bir yere gönderilenlerden, buralarda ve yolda öğle (saat 13.00) ve akşam (saat 19.00) yemeği zamanlarından birini geçirenlere 1/3, ikisini geçirenlere 2/3 oranında ve geceyi de geçirenlere tam gündelik verilir”. Aynı Kanunu’nun 49. maddesine göre ise “Asli görevleri gereği memuriyet mahalli dışında ve belirli bir görev bölgesi (Merkez veya il kuruluşuna dahil birimlerde il sınırı, bölge şeklinde çalışan birimlerde bölge sınırı) içinde fiilen gezici olarak görev yapan memur ve hizmetlilere gündelik ve (Aşağıda unvanları sayılanlar hariç) yol masrafı ödenmez. Bunlardan, Maliye ve Gümrük Bakanlığınca görev unvanları ile iş ve
çalışma özellikleri uygun görülenlere; bu Bakanlıkça vize edilen cetvellere dayanılarak fiilen gezici görev yaptıkları günler için almakta oldukları aylık/kadro derecelerine göre müstahak oldukları yurtiçi gündeliklerinin üçte biri günlük tazminat olarak verilir”.
Davacının üyesi olduğu sendika ile davalı işveren arasında imzalan Toplu İş Sözleşmesinin 37. Maddesinde seyyar görev tazminatı başlığı altında açıkça “Asli görevleri gereği memuriyeti mahalli dışında ve belirli bir görev belgesi (Merkez veya İl kuruluşuna dahil birimlerde il sınırı, bölge şeklinde çalışan birimlerde bölge sınırı) içinde fiilen gezici olarak görev yapanlara Maliye Bakanlığınca vize edilen cetveller esas alınarak Seyyar Görev Tazminatı, bölge dışında ise genel hükümlere göre gündelik verilir” kuralına yer verilmiştir.
Dosya içeriğine göre davacı işçinin bölge sınırları içinde ancak asıl görev yeri dışında fiilen gezici olarak görev yaptığı ve bu görev gereği her gün için seyyar görev tazminatının kendisine ödendiği sabittir. Bu ödeme Harcırah Kanunu’nun 49 ve Toplu İş Sözleşmesinin 37. maddesine göre yerindedir. Davacının tam gündelik harcırah alabilmesi için bölge dışında görevlendirilmesi gerekirdi. Davacının bölge sınırları dışına çıkarıldığı iddia edilmediğinden, Harcırah Kanunu’nun 39. maddesi uyarınca gündelik harcırah alacağına hak kazanma olanağı yoktur. Davanın reddi yerine yazılı şekilde kabulüne karar verilmesi hatalıdır.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 13.02.2012 gününde oybirliğiyle karar verildi.