Sanık H. S."in kasten öldürme suçundan 5237 sayılı TCY"nın 81/1, 29 ve 62. maddeleri uyarınca 15 yıl hapis cezasıyla cezalandırılmasına ilişkin, Burhaniye Ağır Ceza Mahkemesince verilen 20.03.2008 gün ve 305-73 sayılı re"sen temyize tabi hükmün C.savcısı, katılanlar vekili ve sanık müdafii tarafından da temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 1. Ceza Dairesince 31.01.2011 gün ve 4016-294 sayı ile;
"...b) Sanık H..’in maktul S..’e yönelik suçu yönünden;
Oluşa ve dosya içeriğine göre; sanık H.’in üvey babası T..’le ilişkisi olan ve olay tarihinden üç dört gün kadar önce annesi E.. ile bu yüzden tartışan ve annesini döven maktul S..in kullandığı arabayı kendi sevk ve idaresindeki araba ile 1,5 kilometre boyunca yakın mesafeden süratli bir şekilde takip ettiği, sağına soluna geçerek arabayı sıkıştırdığı, sürüş güvenliğini tehlikeye düşürecek şekilde manevra ve ani fren yaparak maktulün direksiyon hakimiyetini kaybettirip kaza yapmasına sebebiyet verdiği olayda; sanığın maktulün kullandığı arabayı sıkıştırması sonucu kaza yaparak ölebileceğini veya yaralanabileceğini öngörmesine rağmen tehlikeli şekilde araba kullanmaya devam ederek ölüme neden olduğu anlaşılmakla, 5237 Sayılı TCK’nun 81/1, 21/2, 29, 62, 53. maddeleri uyarınca olası kastla öldürme suçundan cezalandırılması gerekirken, kasten öldürme suçundan yazılı şekilde hüküm kurulması" isabetsizliğinden bozulmasına karar verilmiştir.
Burhaniye Ağır Ceza Mahkemesince 02.06.2011 gün ve 132-156 sayı ile Özel Daire bozma kararı doğrultusunda hüküm kurularak sanığın maktul S. B.."ı olası kastla öldürme suçundan 5237 sayılı TCY’nın 81/1, 21/2, 29 ve 62. maddeleri uyarınca 15 yıl hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verilmiştir.
Bu hükmün de sanık ve müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine, Yargıtay C.Başsavcılığının “bozma” istekli 17.02.2012 gün ve 349434 sayılı tebliğnamesi ile Yargıtay 1. Ceza Dairesine, Özel Dairece de 14.05.2012 gün ve 995-3850 sayılı tevdi kararıyla Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Genel Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçelerle karara bağlanmıştır.
TÜRK MİLLETİ ADINA
CEZA GENEL KURULU KARARI
İnceleme, sanık H.S."in maktul S.B.."ı kasten öldürmekten kurulan hükümle sınırlı olarak yapılmıştır.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunca çözümlenmesi gereken uyuşmazlık; sanığın kasten öldürme eylemini olası kastla işleyip işlemediğinin belirlenmesine ilişkin ise de; öncelikle yerel mahkeme kararının Ceza Genel Kurulunca incelenmesi gereken direnme hükmü niteliğinde olup olmadığı hususunun Yargıtay İç Yönetmeliğinin 27. maddesi uyarınca ön sorun olarak ele alınması gerekmiştir.
İncelenen dosya içeriğinden;
Yerel mahkemece Yargıtay 1. Ceza Dairesinin 31.01.2011 gün ve 4016-294 sayılı bozma kararına karşı 08.04.2011 tarihli ara kararla ve oyçokluğuyla direnilmesine karar verildiği,
Sürdürülen yargılama sırasında 02.06.2011 tarihli ara kararla ve oyçokluğuyla Özel Daire bozma kararına uyulmasına karar verilip, bozma doğrultusunda hüküm kurularak sanığın olası kastla öldürme suçundan 5237 sayılı TCY’nın 81/1, 21/2, 29 ve 62. maddeleri uyarınca 15 yıl hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verildiği,
Anlaşılmaktadır.
Ceza Genel Kurulunun uyum gösteren içtihatlarına göre, bir kararın direnme kararı olarak kabul edilebilmesi için, bozmadan önce verilen kararla, direnmeye ilişkin kararın aynı olması gerekmektedir.
Bozmadan sonra yeni ve değişik bir gerekçeye, açıklamalara ve kanıtlara dayanılarak verilen karar direnme kararı niteliğinde olmayıp, yeni bir karardır. Kararın esasını oluşturan hüküm fıkrasının tamamen değişik olması veya bozma doğrultusunda karar verilmesi halinde ise verilen karar direnme kararı niteliğinde kabul edilemeyecektir.
Yerel mahkemece direnme kararı verildikten sonra devam eden yargılama sırasında bu ara karardan dönülerek bozma kararına uyulmasına karar verilmesi ve bozma doğrultusunda hüküm kurulması halinde gerçek anlamda bir direnme kararından söz etmek olanaksızdır. Bu nitelikteki bir kararın temyiz edilmesi durumunda temyiz incelemesinin Özel Dairece yapılması gerekir. Bozma doğrultusunda verilen, Özel Dairece denetlenmeyen bir hükmün doğrudan doğruya ve ilk kez Ceza Genel Kurulunca incelenmesi olanaklı değildir.
Bu bilgiler ışığında somut olay değerlendirildiğinde;
İncelenen dosyada, Özel Daire bozma kararına önce direnilmesine, devam eden yargılama sırasında bu ara karardan dönülerek bozma kararına uyulmasına karar verildiği ve bozma doğrultusunda hüküm kurulduğu, ilk hüküm ile yerel mahkemenin son uygulamasının farklı olduğu anlaşıldığından yerel mahkemece verilen ve direnme kararı niteliğinde olmayan kararın temyiz incelemesinin Özel Dairece yapılması gerekmektedir.
Bu itibarla, direnme kararı niteliğinde olmayıp yeni bir karar olan yerel mahkeme hükmünün temyiz incelemesinin yapılması için dosyanın Özel Daireye gönderilmesine karar verilmelidir.
SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle;
Burhaniye Ağır Ceza Mahkemesinin 02.06.2011 gün ve 132-156 sayılı kararı direnme kararı niteliğinde olmayıp yeni karar olduğundan dosyanın temyiz incelemesi için Yargıtay 1. Ceza Dairesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 09.10.2012 günü yapılan müzakerede oybirliğiyle karar verildi.