Yargıtay 13. Hukuk Dairesi 2017/9819 Esas 2018/4622 Karar Sayılı İlamı

... vekili avukat ... ile ... aralarındaki dava hakkında ... 1. Asliye Hukuk Mahkemesinden verilen 19/07/2016 gün ve 2015/732-2016/562 sayılı hükmün davacı avukatı tarafından temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi gereği konuşuldu.
KARAR
Davacı, 6831 sayılı Orman Kanunu’nun 16.maddesi gereğince .... Orman İşletme Müdürlüğü hudutları dahilinde kalan 2.672,18 m2"lik ormanlık alanda davalıya .... Orman Bölge Müdürlüğü’nün 25.10.2010 tarih ve 245 sayılı olurları ile maden ulaşım yolu izni verildiğini, davalı firma tarafından 14.01.2011 tarihli taahhüt senedi alınarak yer teslim edildiğini, teslim edilen yerin izin başlangıç ve bitiş tarihleri 25.10.2010-16.04.2018 tarihleri arasında olduğunu, taahhüt senedinde ilk yıl ödenmesi gereken arazi izin bedelinin belirtilmiş olduğu 2. maddesinde takip eden yıllara ait arazi izin bedelinin izin başlangıç tarihi esas alınarak Türkiye İstatistik Kurumu tarafından bir önceki yılın aynı ayına göre açıklanan yıllık üretici fiyat endeksi değişim oranının bir önceki yıl arazi izin bedeli ile çarpımı sonucu bulunacak miktarın önceki yıl arazi için bedeline ilavesi yolu ile bulunan bedelin orman idaresince tebligat yapılmasına gerek kalmaksızın izin başlangıç tarihi esas alınarak her yıl defaten ödendiğini, 4. maddesinde gecikme zammı bu taahhüt senedinde bahsedilen bedellerden zamanında ödenmeyen bedeller için izin iptaline ilişkin hükümlerin saklı kalmak kaydı ile bildirime gerek kalmaksızın 6183 sayılı amme alacaklarının tahsili usulü hakkında kanunun 51. maddesinde belirtilen oranda alınacağını, rızaen ödemede bulunulmadığı takdirde orman idaresi yasal yollarla tahsilatı sağlar hükmünün açıkça belirtildiğini, ancak taahhüt senedinde bu yönde imza altına alınmış olmasına rağmen davalı tarafından 2013 yılı arazi izin bedelini ödemediğini tüm bu nedenlerle fazlaya ilişkin talep ve dava haklarını saklı tutularak 2.583,73 TL’nin 25.10.2013 tarihinden itibaren işleyecek 6183 sayılı amme alacaklarının tahsili hakkındaki kanunun 51.maddesinde belirtilen oranda gecikme faizi ve KDV"si ile davalıdan tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Davalı, herhangi bir cevap vermemiştir.
Mahkemece, davacının davasının kısmen kabulü ile 2.188,48 TL"nin 25.10.2015 tarihinden itibaren 6183 sayılı yasanın 51. maddesi gereğince belirtilen oranlarda gecikme zammı uygulanmak sureti ile davalıdan alınarak davacıya verilmesine karar verilmiş; hüküm, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
14.07.2004 günlü ve 5219 sayılı yasa ile HUMK’un 427/2 maddesindeki temyiz ile ilgili parasal sınır 1.000.000.000 TL, 5236 sayılı yasanın 19. maddesi uyarınca 01.01.2016 tarihinden itibaren 2.190,00 TL"ye çıkarılmıştır. Anılan yasada derdest davalar yönünden ne şekilde uygulanacağı yönünde açık bir uygulama hükmü bulunmamakta ise de Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 23.02.2005 gün ve esas 2005/13-32, karar 2005/85 sayılı kararı uyarınca yerel mahkemelerce kurulan hükümlerin temyizinin ve temyiz incelemesi sonucunda Yargıtay Daireleri ya da Hukuk Genel Kurulunca verilen kararlara karşı karar düzeltme yoluna gidilmesi durumunda temyiz ya da karar düzeltme istemi hangi karara yönelik ise, o karar tarihinde yürürlükte bulunan kanun hükmünün esas alınacağı belirtilmiştir. Davacı tarafından temyiz edilen bölüm karar tarihi itibariyle 2.190,00 TL"yi geçmediğinden HUMK’un 5219 sayılı yasa ile değiştirilen 427.maddesinin 2.fıkrası gereğince davacının temyiz hakkı bulunmamaktadır. O nedenle miktar itibariyle kesin olan karara ilişkin temyiz dilekçesinin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenle temyiz dilekçesinin REDDİNE, peşin alınan harcın istek halinde iadesine. HUMK’nun 440/III-1 maddesi uyarınca karar düzeltme yolu kapalı olmak üzere 17/04/2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.