Kasten yaralama suçundan sanık ..."ın, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 86/2 ve 58/3. maddeleri uyarınca 4 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına, anılan Kanun"un 58/7. maddesi gereğince cezasının mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine ve cezasının infazından sonra denetimli serbestlik tedbiri uygulanmasına dair İstanbul 42. Asliye Ceza Mahkemesinin 20.12.2016 tarihli ve 2016/99 Esas, 2016/599 sayılı kararına karşı Adalet Bakanlığının 01.04.2019 tarih ve 2017/10634 sayılı yazısıyla kanun yararına bozma isteminde bulunulduğundan bu işe ait dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 08.04.2019 tarih ve 2019/35866 sayılı tebliğnamesi ile Dairemize gönderilmekle incelendi.
Mezkur ihbarnamede;
Dosya kapsamına göre,
1) Dosya içerisinde bulunan nüfus kayıt örneğine göre sanığın babası mağdur...’a yönelik atılı kasten yaralama eylemini gerçekleştirdiği ve iddianamede de sanık hakkında 5237 sayılı Kanun"un 86/3-a maddesinin uygulanmasının talep edildiği gözetilmeden, anılan madde gereğince sanığın cezasında artırım yapılmayarak eksik ceza tayin edilmesinde,
2) Sanığın tekerrüre esas alınan Gerede Asliye Ceza Mahkemesinin 17.07.2012 tarihli ve 2009/229 esas, 2012/448 sayılı ilamına konu suç tarihinin 22.08.2007 olması ve kayden 01.02.1992 doğumlu olan sanığın söz konusu ilama konu suçu işlediği tarihte 15-18 yaş grubu aralığında bulunması karşısında, 5237 sayılı Kanun"un 58/5. maddesinde yer alan “Fiili işlediği sırada onsekiz yaşını doldurmamış olan kişilerin işlediği suçlar dolayısıyla tekerrür hükümleri uygulanmaz” şeklindeki hüküm ile sanığın adli sicil kaydında tekerrüre esas alınabilecek surette başkaca bir mahkumiyet kaydının bulunmaması hususları birlikte değerlendirildiğinde, sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanmayacağı gözetilmeden, yazılı şekilde karar verilmesinde, isabet görülmediğinden bahisle, 5271 sayılı CMK"nin 309. maddesi gereğince anılan kararın bozulması lüzumunun ihbar olunduğu anlaşıldı.
Gereği görüşülüp düşünüldü:
Adalet Bakanlığının kanun yararına bozma isteyen yazısına dayanan tebliğnamede ileri sürülen düşünce yerinde görüldüğünden; İstanbul 42. Asliye Ceza Mahkemesinin 20.12.2016 tarihli ve 2016/99 Esas, 2016/599 sayılı kararının 5271 sayılı CMK"nin 309/4. maddesi gereğince, TCK"nin 86/2. maddesinin seçimlik ceza olduğu, yerel mahkemece adli para cezasının da tercih edilebileceği, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 25.09.2018 tarih ve 2015/1066 Esas, 2018/373 sayılı kararı da göz önüne alınarak kanun yararına BOZULMASINA, 1 no’lu bozma nedeni yönünden aleyhe sonuç doğurmamasına, müteakip işlemlerin mahallinde yerine getirilmesine, dosyanın mahalline gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 13.05.2019 gününde oy birliğiyle karar verildi.