Yargıtay 15. Hukuk Dairesi 2016/5218 Esas 2016/4590 Karar Sayılı İlamı

15. Hukuk Dairesi
Esas No: 2016/5218
Karar No: 2016/4590
Karar Tarihi: 07.11.2016

Yargıtay 15. Hukuk Dairesi 2016/5218 Esas 2016/4590 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davalı ve davacı arasındaki davada, davacı 3.000 TL alacak ile ilgili bir icra takibi yapmış, davalı ise takibi sadece 1.500 TL olarak kabul etmiştir. Davacı fazlaya ilişkin haklarını saklamayarak açmış olduğu davada kısmen kabul kararı verilmiştir. Ancak bu karar kesinleştiği için temyiz başvurusu reddedilmiştir.
Kanun maddeleri:
- 14.07.2004 tarihli 5219 sayılı Yasa'nın 2 A maddesi c fıkrası
- HUMK'nın 427. maddesi

15. Hukuk Dairesi 2016/5218 E. , 2016/4590 K.

"İçtihat Metni"

Davacı ... ile davalı ... arasındaki davadan dolayı ... 3. Asliye Hukuk Hakimliğince verilen 25/02/2016 gün ve 2014/10-2016/48 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
- K A R A R -

14.07.2004 gün ve 5219 sayılı Yasa"nın 2 A maddesinin c fıkrası ile HUMK"nın 427. maddesinde öngörülen kesinlik sınırı 01.01.2016 tarihinden itibaren 2.190,00 TL"ye çıkarılmıştır.
Mahkeme kararı 25/02/2016 tarihlidir. Davacı ... 2. İcra Müdürlüğü"nün 2013/5540 Esas sayılı icra dosyasında 3.000,00 TL asıl alacak 1.326,35 TL işlemiş faiz olmak üzere 4.326,35 TL üzerinden takip yapmış, davalı itirazında takibin 1.500,00 TL kabul etmiş, bunun dışında kalan bakiye alacak faiz icra masrafı ve vekâlet ücretine itiraz etmiş, davacı da itirazın iptâli davasını 1.500,00 TL asıl alacak 1.326,35 TL işlemiş faiz olmak üzere toplam 2.826,35 TL üzerinden açmıştır. Davada kısmen kabul kararı verilerek ... 2. İcra Müdürlüğü"nün 2013/5540 Esas sayılı dosyasında davalının itirazının iptâline, takibin 1.500,00 TL alacak üzerinden devamına ve bu miktar üzerinden icra inkâr tazminatına karar verilmiştir. Mahkemece verilen bu karar davacı açısından gerek dava dilekçesinde gerekse icra takibinde fazlaya ilişkin hakkını saklı tutmadığından kesin niteliktedir. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün ve 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay"ca da temyiz isteminin reddine karar verilebilir. Bu nedenle temyiz isteminin reddi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacının temyiz talebinin mahkeme hükmünün kesin olması nedeni ile REDDİNE, ödediği temyiz peşin ve Yargıtay başvurma harçlarının istek halinde temyiz eden davacıya geri verilmesine, 07.11.2016 gününde oybirliğiyle karar verildi.