MAHKEMESİ :Sulh Hukuk Mahkemesi

Davacı ... tarafından, davalılar ... ve diğerleri aleyhine 10/11/2014 gününde verilen dilekçe ile araç mülkiyetinin tesbiti ve tescili istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın reddine dair verilen 22/02/2017 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi davacı tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
Dava, araç mülkiyetinin tespit ve tescili istemine ilişkindir. Mahkemece, uyuşmazlığın idari yargının görev alanına girmesi nedeniyle davanın görev yönünden reddine karar verilmiş; hüküm, davacı tarafından temyiz edilmiştir.
Davacı, ruhsatı kendi adına kayıtlı olan ... plakalı, 1978 model, Murat 131 marka aracın satılması için dava dışı ..."ye 1987 tarihinde aracı noter kanalıyla almaya ve satmaya dair vekalet verdiğini, aracın davalıların murisi Tahsin Kaptan"a noter kanalı ile satıldığını ancak bu şahsın aracın kaydını üzerine almadığını, araçla ilgili taşıt vergilerini 2002 tarihine kadar kesintisiz olarak ödemeye devam ettiğini, bu ödemelere bir son vermek amacıyla eldeki davayı açtığını belirterek; davaya konu aracın bugüne kadar birikmiş olan tüm vergi borçlarının silinmesi ve trafikteki kayıt tescilleri de silinerek çürüğe (hurdaya) çıkarılmasına karar verilmesi isteminde bulunmuştur.
Davalılar; davacının aracını ..."ye vermiş olması nedeniyle davada husumetini ..."ye veya onun mirasçılarına yöneltilmesi gerektiğini, bu nedenle husumet itirazında da bulunduklarını, araçla ilgili hiç bir ilgilerinin bulunmadığını, muris ..."ın davaya konu aracı satın alıp almadığını bilmediklerini beyan ederek davanın reddi gerektiğini savunmuşlardır.
Mhkemece; davacının açmış olduğu tespit davasının idareyi terkin işlemi yapmaya zorlamak amacı taşıdığı, adli yargının idareyi belli bir işlem yapmaya zorlayacak nitelikte karar veremeyeceği, aynı şekilde vergi borçlarının silinmesi işleminin de idari işlem olması nedeniyle öncelikle idareye yöneltilmesi gerektiği, idarenin aksi yönde karar vermesi halinde ancak idari yargı yoluna başvurulabileceği, davacının taleplerine bakma görevinin idari yargıya ait olduğu gerekçesiyle mahkemenin görevsizliği nedeniyle davanın reddine karar verilmiştir.
2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun 2. maddesi gereğince, idari yargı yerlerinde ancak ilgili idari kuruluş dava edilebilir. Bu yasal düzenlemeye göre, gerçek kişiler ve özel hukuk tüzel kişileri aleyhine idare mahkemelerinde dava açılamaz. Şu halde, davacı davasını gerçek kişi olan davalıya yönelttiğine göre, davanın görüm ve çözüm yeri adli yargıdır. Anayasa’nın 129/5. maddesi ile 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 13/1. maddesi gereğince; kamu görevlilerinin yetkilerini kullanırken kusurlu eylemleri nedeniyle
oluşan zarardan doğan tazminat davaları, kendilerine rücu edilmek kaydıyla kanunda gösterilen koşullara uygun olarak idare aleyhine açılabileceğine göre; davalıya husumet tevcih edilmesi doğru değildir.
Mahkemece açıklanan yasal düzenlemeler gözetilerek değerlendirme yapılıp karar verilmesi gerekirken, yanılgılı gerekçe ile yargı yolu bakımından görevsizlik kararı verilmesi doğru olmamış, kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Temyiz edilen kararın yukarıda gösterilen nedenle BOZULMASINA ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 31/05/2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.