Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b, 62, 52/2, 4. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın idaresindeki araçla yol içinde ikinci sıra halinde park ettiği yerden çıkmak için geri manevra yaptığı sırada, sağdan yola inerek arkasından geçmekte olan yaya olan katılana çarpması neticesinde, katılanın vücudunda ağır derecede kırık meydana getirecek şekilde yaralandığı olayda, asli kusurlu olan sanığın mahkumiyetine ilişkin yerel mahkemenin kabulünde bir isabetsizlik görülmemiştir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafinin bilirkişi raporunun eksik ve hatalı olduğu, katılanın duran taşıtın arkasından geçtiğinden kusurlu olduğu, katılanın olaydan önce iki ameliyat geçirdiği, olay nedeniyle meydana gelen yaralanmanın tek başına değerlendirilmesi gerektiği, sanığın katılanla ilgilendiği, zararını karşıladığı, seçenek yaptırımların ve hükmün açıklanmasının geri bırakılması hükümlerinin uygulanması gerektiğine ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 30/06/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.