Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2018/6871 Esas 2019/1789 Karar Sayılı İlamı

2. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/6871
Karar No: 2019/1789
Karar Tarihi: 04.02.2019

Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2018/6871 Esas 2019/1789 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık hırsızlık suçundan mahkum olmuştur. Ancak, sanığın yokluğunda verilen mahkumiyet hükmü öncelikle bilinen en son adrese tebliğ edilmediğinden geçersizdir. Tebligat yapılmayan sanık, eski hale getirme ve temyiz isteğinde bulunmuştur. Yapılan inceleme sonucunda, temyiz itirazlarının yerinde olmadığı ve hükümlerin onanması gerektiği kararına varılmıştır.
Kanun Maddeleri:
- CMK'nın 42/1. maddesi: Eski hale getirme isteği hakkındaki karar verme yetkisi Yargıtay'ın ilgili dairesine aittir.
- 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 10. maddesi: Gerekçeli kararın öncelikle muhatabın bilinen en son adresinde tebliğ edilmesi gereklidir. Ancak, bilinen en son adres tebligata uygun değilse, adres kayıt sistemindeki yerleşim yeri adresi kabul edilerek tebligat bu adrese yapılır.
- 6099 sayılı Kanun'un 3. maddesi: Aynı durumda bilinen en son adres tebligata uygun değilse, adres kayıt sistemindeki yerleşim yeri adresi kabul edilerek tebligat bu adrese yapılır.
- Tebligat Kanunu'nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 30/1. maddesi: Adres kayıt sistemindeki yerleşim yeri adresine meşruhat verilerek çıkarılan tebligatlar tebliğ memurunca muhatabın adreste bulunmama sebebinin araştırılması zorunluluğu kuralının dışında tutulur.
- Tebligat Kanunu'nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 31/1-c maddesi: Muhatap o adreste hiç oturmamış veya o adresten sürekli olarak ayrılmış olsa dahi, tebliğ memuru tebliğ olunacak evrakı, o yerin muhtar veya ihtiyar heyeti azasından birine veyahut zabıta amir veya memurlarına

2. Ceza Dairesi 2018/6871 E. , 2019/1789 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Sanığın, 07.05.2018 tarihli dilekçesindeki anlatımından eski hale getirme ve temyiz isteminde bulunduğunun anlaşılması ve eski hale getirme isteği hakkındaki karar verme yetkisinin, CMK"nın 42/1. maddesi uyarınca Yargıtay"ın ilgili dairesine ait olması nedeniyle Silivri 2. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 14.05.2018 tarihli ek kararının yok hükmünde olduğu; sanığın yokluğunda verilen 28/06/2016 tarihli mahkumiyet hükmünün, bilinen son adresine tebliğe çıkartılarak tebliğ edilemeden iade edilmesinden sonra MERNİS adresine tebliğe çıkarıldığı ve 02/09/2016 tarihinde muhtara teslim edilmek suretiyle tebliğ edildiği anlaşılmışsa da, 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun bilinen adrese tebligatı düzenleyen 10. maddesinin 1. fıkrasına göre sanığın yokluğunda verilen gerekçeli kararın öncelikle muhatabın bilinen en son adresinde tebliğe çıkarılması, ancak 6099 sayılı Kanun"un 3. maddesi ile eklenen aynı maddenin 2. fıkrasına göre bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilerek tebligatın bu adrese yapılmasının gerektiği; yine aynı Kanun’nun 21/2. maddesinde; “Gösterilen adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olup, muhatap o adreste hiç oturmamış veya o adresten sürekli olarak ayrılmış olsa dahi, tebliğ memuru tebliğ olunacak evrakı, o yerin muhtar veya ihtiyar heyeti azasından birine veyahut zabıta amir veya memurlarına imza karşılığında teslim eder ve tesellüm edenin adresini ihtiva eden ihbarnameyi gösterilen adresteki binanın kapısına yapıştırır. İhbarnamenin kapıya yapıştırıldığı tarih, tebliğ tarihi sayılır.” hükmünün yer aldığı, bu maddeye göre tebliğ işleminin ne şekilde yapılacağı Tebligat Kanunu’nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 31/1-c maddesinde düzenlenmiş olup, aynı maddenin son fıkrasında bu bende göre yapılacak tebligatlarda Yönetmeliğin 30. maddesinde öngörülen araştırmanın yapılmayacağının belirtildiği, nitekim Tebligat Kanunu"nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 30/1. maddesinde de buna paralel olarak; “adres kayıt sistemindeki yerleşim yeri adresine meşruhat verilerek çıkarılan tebligatlar” tebliğ memurunca muhatabın adreste bulunmama sebebinin araştırılması zorunluluğu kuralının dışında tutulduğu, somut olayda sanığın MERNİS adresine doğrudan “MERNİS adresi” şerhi düşülerek Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesi uyarınca yapılan tebliğ işleminin geçersiz olduğu ve sanığın öğrenme üzerine 07/05/2018 tarihli eski hale getirme ve temyiz isteminin süresinde olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin ONANMASINA, 04/02/2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.