MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Taraflar arasındaki "vakfın tasfiyesi (dağıtılması)” davasından dolayı verilen kararın bozulması üzerine direnme yoluyla; İstanbul 15. Asliye Hukuk Mahkemesinden verilen 18.12.2013 gün ve 2013/298 E. 2013/421 K. sayılı kararın bozulmasını kapsayan ve Yargıtay Hukuk Genel Kurulundan çıkan 30.03.2016 gün ve 2014/18-1108 E. 2016/440 K. sayılı ilamın, karar düzeltilmesi yoluyla incelenmesi davalı 68’liler Birliği Vakfı vekili tarafından verilen dilekçe ile istenilmiş olmakla; Hukuk Genel Kurulunca dilekçe, düzeltilmesi istenen ilam ve dosyadaki ilgili bütün kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:
Temyiz ilamında yer alan açıklamalara göre 6217 sayılı Kanunun 30. maddesi ile 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’na eklenen “Geçici madde 3” atfıyla uygulanmakta olan 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nun 440. maddesinde sayılan sebeplerden hiçbirisine uygun olmayan karar düzeltme isteğinin REDDİNE, aynı Kanunun 442/3. ve 4421 sayılı Kanunun 4/b-1 maddeleri gereğince takdiren 261,00 TL para cezasının karar düzeltme isteyenden alınarak hazineye gelir kaydedilmesine; 492 sayılı Harçlar Kanunu uyarınca 60,80 TL. karar düzeltme harcı peşin alındığından başkaca harç alınmasına mahal olunmadığına, 02.11.2016 gününde yapılan ikinci görüşmede oyçokluğu ile karar verildi.

KARŞI OY

Dava, davalı vakfın dağıtılması (tasfiyesi) istemine ilişkindir.
Mahkemenin davanın reddine dair kararında direnmesi nedeniyle HGK önüne gelen uyuşmazlıkta, oyçokluğuyla direnme kararının bozulmasına karar verilmiş, davalı vakıf vekilinin karar düzeltme istemi üzerine dava yeniden HGK gündemine alınmıştır.
Davacı ... Genel Müdürlüğünce 2005-2007 yıllarına ilişkin yapılan denetim sonucunda tanzim edilen 30.7.2008 tarihli raporda davalı vakfın mal varlığının kalmadığının tespiti üzerine işbu davanın açıldığı, anılan nedenle vakfın dağıtılmasının talep edildiği dosya kapsamından anlaşılmaktadır.
Davada çözüm, davalı vakfın amacı da gözetilerek, mal varlığı değerinin ne olması gerektiği, mal varlığının bulunup bulunmadığının değerlendirilmesi ile mümkündür.
Uyuşmazlığın dayanağını teşkil eden raporda, 1992 yılında eski para ile 130.000.000 TL, yeni para ile 130 TL “nakit” varlık ile kurulan davalı vakfın 2007 yılı sonu itibariyle yeni para ile 2.984,36 TL pasif kaynağının bulunduğu, buna mukabil 3.290,03 TL borcunun olduğu saptanmıştır. Bu rapordan da anlaşılacağı üzere, davalı vakıf, cari dönem borcu bir kenara bırakılacak olursa, kuruluştaki mal varlığını korumaktadır. Davalıya ait vakıf senedinde, vakfın amacının, kısaca özetlemek gerekirse, "68 kuşağı için vazgeçilmez nitelikteki kimi kavramların geliştirilip hayata geçirilmesi, mevcut geleneğin geliştirilerek daha üst düzeyde üretilmesi için toplumun aydınlatılması biçiminde açıklandığı görülecektir. Bu amacın, ütopyaya yaklaşan niteliği gereği, karar düzeltme dilekçesinde açıklanmaya çalışıldığı, vakfın kuruluşunda da gözetildiği üzere, büyük ölçüde bir mal varlığını gerektirmediği açıktır. Nitekim, vakfın kısıtlı mal varlığına karşın, denetime tabi tutulduğu dönemde amacı doğrultusunda pek çok etkinlikte bulunduğu dosya kapsamıyla belirgindir. Hemen söylemek gerekir ki, vakfın amacının gerçekleştirilmesi için yapacağı etkinlikler vakıf senedinde sınırlı bir biçimde sayılmış değildir. Senedin 4. maddesinde belirtilen bu hususlar vakfın amacı değil bizatihi amacın gerçekleştirilmesi için öngörülmüş hususlardır ve örneğin amaç doğrultusunda eğitim ve kültür merkezlerinin kurulmamış olduğunun yahut kurulması için yeterli mal varlığının bulunmadığının saptanmış olması, vakfın amacından uzaklaştığını göstermeyeceği gibi amacının gerçekleşmesinin olanaksız hale gelmesi olarak da yorumlanamaz.
Öte yandan, Türk Medeni Kanunu"nun uyuşmazlıkla ilgili 116. maddesi vakfın sona ermesi için, amacın(ın) gerçekleşmesinin olanaksız hale gelmesi gerektiğini düzenlemektedir. Dosya kapsamı uyarınca, vakfın kurucu iradesinin amaca yönelik olarak korunmakta olduğu açıkça anlaşılmaktadır. Vakfın amacının, "68 kuşağının olduğu kadar tüm insanlığın da ortak idealleri olması gereken kimi kavramların geliştirilmesi ve bu konuda toplumun aydınlatılması olduğu; bu amacın gerçekleşmesinin, bireysel ve toplumsal olarak yüksek maliyetli olsa da, yukarda da değinildiği üzere büyük bir mal varlığını gerektirmeyeceği açıktır. Bu durumda, idarece yapılacak basit bir uyarı ile vakfın mütevazi bilançosunun düzeltilmesi olanağı varken doğrudan vakfın sicilden terkini için dava açılmasının hakkaniyete uygun olmadığı düşüncesindeyiz. Diğer bir yandan, çoğunluk kararı ile ortaya çıkan sonuç, genel bir yasal ve yargısal prensip niteliğindeki “tüzel kişiliğin korunması” ilkesini de ihlal edecektir.
Açıklanan tüm bu nedenlerle, HGK çoğunluğunun karar düzeltme isteminin reddine ilişkin görüşüne katılamıyoruz.