Mahkemesi :İş Mahkemesi
Davacı Kurum, iş kazası sonucu ölen sigortalı işçinin hak sahiplerine bağlanan gelirler ile yapılan ödemelerin 506 sayılı Yasanın 10 ve 26. maddeleri uyarınca tazminine karar verilmesini istemiştir.
Mahkemece, 10. maddeye dayalı istem hakkında her hangi bir değerlendirme yapılmaksızın, davalıların toplam %80 kusur oranı dikkate alınarak 506 Sayılı Yasanın 26. maddesi kapsamında istek gibi davanın kabulüne karar verilmiştir.
Hükmün, davalı ... avukatı ile diğer davalı ... tarafından temyiz edilmesi üzerine, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hâkimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kâğıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
Dosya içeriğinden, zararlandırıcı sigorta olayının 05.08.2002 tarihinde davalı ...’nın oturduğu eve doğalgaz tesisatının yapılması sırasında meydana geldiği, sigortalı ...tarafından camdan sarkıtılan kabloya, diğer davalı ... tarafından bağlanan 5,5 metre uzunluğundaki metal borunun Mustafa tarafından yukarıya çekilmesi sırasında söz konusu borunun yakından geçen elektrik hattına temas etmesi sonucu ...’nın yaralanıp daha sonra da vefat etmesi biçiminde gerçekleştiği, gerek ölen sigortalının gerekse davalı ...’nın doğalgaz tesisatçısı olup dava dışı işveren ... sigortalısı oldukları yönünde sigorta müfettiş raporunda tespit yapılmış ise de aynı raporda kazaya konu işin alınmasından anılan işverenin haberinin olmadığı yönünde değerlendirmede bulunulduğu, ölen sigortalıya ilişkin olarak ... tarafından düzenlenmiş 20.07.2002 başlangıç tarihli ve 19.07.2002 intikal tarihli işe giriş bildirgesi mevcut ise de özlük dosyası mevcut olmadığından kaza tarihi itibariyle iş akdinin devam edip etmediği yönünde her hangi bir bilginin bulunmadığı, diğer taraftan 22.11.2002 tarihli sigorta müfettişi raporunda kazaya konu işin özel iş niteliğinde olup işveren limitet şirketin bilgisi dışında gerçekleştiği belirtilerek ev sahibi davalı ...’nın işveren olarak kabul edilip hakkında 506 Sayılı Yasanın 26/1. maddesinin, İsa hakkında ise anılan yasanın 26/2. maddesinin uygulanması gerektiği belirtilerek, kazaya konu doğalgaz tesisat yapım işinin 04.08.2002 tarihi itibariyle davalı ... adına kapsama alınmasının önerildiği, mahkemece alınan ve hükme dayanak kılınan 15.08.2009 tarihli kusur raporunda ise
sigorta müfettişi tarafından yapılan değerlendirmenin aksine olarak, davalı ...’ya işveren sıfatıyla %50, davalı ...’ya %30, ölen sigortalıya %20 kusur izafe edildiği, anılan raporda; kazaya konu işin, ... tarafından ...’dan götürü olarak alındığı, dolayısıyla, davalı ...’nın, işveren davalı ...’nın ise, tesisat inşaatından sorumlu kişi durumunda olduğunun belirtildiği anlaşılmaktadır.
Somut olayda; öncelikle, işverenlik sıfatının... mi, yoksa, sigorta müfettiş raporunda belirtildiği üzere, davalı ...’ya mı, aksi halde, hükme dayanak kılınan bilirkişi raporunda söz konusu edildiği üzere davalı ...’ya mı ait olduğu hususları yöntemince araştırılıp belirlenmeli, davalı ... ve ...’nın işverenlik sıfatlarının bulunmadığının anlaşılması halinde, 506 sayılı Yasanın 26/2. maddesi kapsamında sorumluluk durumlarının irdelenmesini sağlayacak şekilde ayrıca dava dışı ... ile gerek ölen sigortalı gerekse davalılar arasındaki ilişkinin hukuki niteliği ve zararlandırıcı sigorta olayının meydana gelmesinde anılan şirketin etkisi değerlendirilerek işçi sağlığı ve iş güvenliği ile işkolunda uzman bilirkişi heyetinden kusur oran ve aidiyeti yönünden yeniden kusur raporu alınmalı, denetlendikten ve varsa çelişkiler giderildikten sonra sonucuna göre bir karar verilmelidir. Diğer taraftan, Borçlar Kanunu’nun 53. maddesi hükmüne göre; hukuk hâkimi kusur olup olmadığına karar vermek için ceza hukukunun mesuliyete dair hükümleri ile bağlı olmadığı gibi kusurun takdiri ve zararının miktarını tayin hususunda da ceza mahkemesi kararı ile bağlı değildir. Ancak, kesinleşen ceza mahkemesi ilamında saptanmış olan maddi olguların hukuk hâkimini de bağlayacağı tartışmasızdır. ... 1. Asliye Ceza Mahkemesinin ... Karar Sayılı dosyasının Yargıtay tarafından zamanaşımı nedeniyle düşülmesine karar verildiği anlaşılıyor ise de bu durumun davalı ... bakımından sonuç doğurduğu, aynı davada yargılanan davalı ... yönünden verilen mahkûmiyet kararının ise bozma öncesi ve temyiz edilmeksizin kesinleştiğinin kusur oran ve aidiyetinin dağılımında bilirkişilerce göz önünde tutulması gerekir. Kabule göre de, talep ve hükmedilen miktarın, davalıların toplam %80 kusuruna karşılık gelen 26.066,25 TL ilk peşin değerli gelir tutarı içinde kalması ve mahkemenin de bu hususu gerekçede ifade etmesi karşısında, %10 istem karşılığı 3.258,28 TL ilk peşin değerli gelir yerine, 3.943,61 TL’nin hüküm altına alınmış olması bozma nedeni sayılmamıştır.
O halde, davalı ... avukatı ile diğer davalı ...’nın bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz edilen hükmün BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davalılara iadesine, 07.02.2012 gününde oy birliğiyle karar verildi.