MAHKEMESİ : İş Mahkemesi

DAVA : Davacı vekili 06.12.2013 havale tarihli dilekçesi ile, Dairemizin 30.11.2012 tarih, 2012/5468 esas, 2012/26827 karar sayılı ilamın maddi hataya dayalı olarak verildiğini, davacıya 2006 yılına kadar ödenen yol yardımının işveren tarafından 4857 sayılı İş Kanunu"nun 22. maddesine aykırı olarak davacının yazılı onayı olmaksızın kaldırıldığını ileri sürerek kararın düzeltilmesini talep etmiştir.
Dairemizce yapılan temyiz incelemesi sonunda, mahkemenin davacının yol ücreti alacağına hak kazanmadığı gerekçesiyle davanın reddine dair kararının onandığı ancak davacının itirazlarında haklı olduğu anlaşılmakla Dairemiz kararının kaldırılmasına karar verildi. Dava dosyası için Tetkik Hakimi... tarafından hazırlanan rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı vekili, müvekkilinin yol yardımı alacağı ile ilgili olarak icra takibi başlattıklarını, davalının takibe itiraz etmesi üzerine takibin durduğunu, 2006 yılına kadar ödenen yol yardımının davacının yazılı onayı olmaksızın kaldırıldığını belirterek haksız itirazın iptali ile takibin devamına karar verilmesini ve davalının yüzde 40"dan aşağı olmamak üzere icra inkar tazminatına mahkum edilmesini istemiştir.
Davalı ise, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, "... davalı işverenliğin personel yönetmeliğin 24. maddesinde: "personele lojman, yemek, yakacak, giyecek ve benzeri sosyal yardımların genel sekreterin teklifi ile genel başkanın onayı ile yapılacağı"nın hükme bağlandığı görülmüştür. Bu düzenleme incelendiğinde yol yardımının işçilere ödenmesi olgusunun işverenliğin takdiri kapsamında bulunduğu işveren 2006 yılı Ocak ayına kadar bu takdirini işçilere yol yardımı ödenmesi doğrultusunda kullandığı buna karşılık 2006 yılı Ocak ayından sonra davalı işverenin işçilere yol yardımı yapılması uygulamasının yönetim hakkından doğan takdire dayanarak kaldırdığı 2006 yılı Ocak ayından sözleşmenin fesh edildiği 31.03.2011 tarihine kadar davacının davalı işverene bu hususta bir itirazda bulunmadığı yaklaşık 5 yıl kadar bir süre içerisinde yol yardımı yapılmaması olgusunun işyeri uygulaması mahiyetini aldığı dolayısıyla davacının isteminin hukuki dayanağının bulunmadığı..." gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Karar davacı tarafından temyiz edilmiştir.
Dosya içeriğine göre davacıya işe girdiği tarihten Ocak 2006 tarihine kadar personel yönetmeliği hükümlerine uygun olarak her ay 100 abonman bileti yol yardımının işverence yapıldığı, Şubat 2006 ayından itibaren yol yardımı verilmesi uygulamasına son verildiği ve fesih tarihi 31.03.2011 tarihine kadar da verilmediği anlaşılmaktadır.
Dava konusu yapılan "yol yardımı" ücretin eki niteliğinde olup ücret gibi değerlendirilmelidir. Ücret ve eklerinin ödenmesi işveren için iş akdinin asli edimlerinden biridir.
Somut uyuşmazlıkta, davalı işverenin ücretin eki niteliğinde olan yol yardımını tek taraflı bir işlemle ve davacıya bildirim yapmadan kaldırdığı anlaşılmaktadır. Yol yardımının kaldırılması 4857 sayılı İş Kanunu"nun 22. maddesi uyarınca çalışma koşullarında esaslı bir değişiklik olup, değişiklik işçiye yazılı olarak bildirilmek ve işçinin kabulü suretiyle yapılabilir. Bu şekilde yapılmayan ve işçi tarafından yazılı olarak kabul edilmeyen değişiklikler işçiyi bağlamaz. Davacı uygulamadan kaldırılan yol yardımı ücretlerini talep edebilir. 4857 sayılı Kanun"un 22. maddesi hükmü karşısında davacının uzun süre sessiz kalması zımnen kabul anlamına gelmez. Bu sebeple, dava konusu isteğin yazılı gerekçe ile reddedilmesi hatalıdır.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının isteği halinde ilgiliye iadesine, 04.03.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.