MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Hakaret, tehdit, yaralama
HÜKÜM : Mahkumiyet

Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre, sanık hakkında şikayetçi İbrahim’e yönelik tehdit eyleminden kurulan 04.03.2010 tarihli mahkumiyet hükmünün, Dairemizin 2012/31131 E.-2014/18012 K. sayılı ve 22.05.2014 tarihli ilamıyla onanmasına karar verildiğinin anlaşılması karşısında, mahkumiyet hükmünün kesinleştiği gözetilmeden, yeniden aynı eylem nedeniyle sanığın cezalandırılmasına karar verilmiş ise de, hukuken yok hükmünde olduğu ve temyiz denetimine konu bir hüküm bulunmadığı belirlenerek dosya görüşüldü:
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede;
1-Sanığa yükletilen hakaret eylemleriyle ulaşılan çözümü haklı kılıcı zorunlu öğelerinin ve bu eylemlerin sanık tarafından işlendiğinin Kanuna uygun olarak yürütülen duruşma sonucu saptandığı, bütün kanıtlarla aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların temyiz denetimini sağlayacak biçimde ve eksiksiz sergilendiği, özleri değiştirilmeksizin tartışıldığı, vicdani kanının kesin, tutarlı ve çelişmeyen verilere dayandırıldığı,
Eylemlerin doğru olarak nitelendirildiği ve Kanunda öngörülen suç tipine uyduğu,
Sanığın 04.03.2010 tarihli hükümlerde, şikayetçiler Ayşegül Tural ve ...’a yönelik hakaret eylemleri nedeniyle iki kez 2 ay 27 gün hapis cezasına mahkum olduğu gözetilmeden, 1412 sayılı Yasa’nın 326/son maddesi gereğince hükmolunan hapis cezası, 2 ay 27 gün hapis cezasına indirilmiş ise de, aleyhe temyiz olmadığından bozma yapılamayacağı, şikayetçi ...’ya yönelik hakaret eyleminden hüküm kurulurken TCK’nın 129/1. maddesi gereğince ½ indirim yapıldığı sırada ceza, 1 ay 22 gün yerine 1 ay 12 gün olarak belirlenmiş ise de, sonuç cezanın doğru hesaplanması ve maddi yanılgıdan kaynaklanan bu yanlışlığın yerinde düzeltilebilmesinin mümkün olması nedeniyle bozmayı gerektirmediği, yine Anayasa Mahkemesi’nin hükümden sonra 24/11/2015 gün ve 29542 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanan 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı ile TCK’nın 53. maddesinin (1) numaralı fıkrasının (b) bendine yönelik olarak vermiş olduğu iptal kararlarının, kapsam ve içerik itibariyle infaz aşamasında mahallinde gözetilebileceği,
Anlaşıldığından sanık ...’ın ileri sürdüğü nedenler yerinde görülmemiş olmakla, TEMYİZ DAVASININ ESASTAN REDDİYLE HÜKÜMLERİN ONANMASINA,
2-Şikayetçi ...’ya yönelik yaralama eyleminden kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyize gelince,
Sanığa yükletilen yaralama eylemiyle ulaşılan çözümü haklı kılıcı zorunlu öğelerinin ve bu eylemin sanık tarafından işlendiğinin Kanuna uygun olarak yürütülen duruşma sonucu saptandığı, bütün kanıtlarla aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların temyiz denetimini sağlayacak biçimde ve eksiksiz sergilendiği, özleri değiştirilmeksizin tartışıldığı, vicdani kanının kesin, tutarlı ve çelişmeyen verilere dayandırıldığı;
Eylemin doğru olarak nitelendirildiği ve Kanunda öngörülen suç tipine uyduğu,
Anlaşılmış ve ileri sürülen başkaca temyiz nedenleri yerinde görülmediği gibi hükmü etkileyecek oranda hukuka aykırılığa da rastlanmamıştır.
Ancak,
Eylemi haksız tahrik altında gerçekleştirdiği kabul edilen sanık hakkında, gerekçede genel nitelikte olan TCK’nın 29. maddesinin uygulandığının belirtilmesine karşın, hükümde özel nitelikteki TCK’nın 129. maddesinin uygulanması suretiyle çelişkiye düşülmesi,
Kanuna aykırı, sanık ...’ın temyiz iddiaları bu nedenle yerinde ise de, bu aykırılık, yeniden duruşma yapılmasına gerek olmaksızın düzeltilebilir nitelikte bir yanılgı olduğundan, temyiz edilen kararın açıklanan noktası tebliğnameye aykırı olarak, hükümde yer alan “TCK’nın 129/1.” ibaresinin “TCK’nın 29/1.” şeklinde değiştirilmek biçiminde DÜZELTİLMEK ve başkaca yönleri Kanuna uygun bulunan hüküm, bu bağlamda ONANMAK suretiyle 5320 sayılı Kanunun 8/1. madde ve fıkrası aracılığıyla 1412 sayılı CMUK"nın 322. maddesi uyarınca davanın esasına, 26/09/2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.