Taksirle Yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/6880 Esas 2020/3826 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/4, 62/1, 50/1-a, 52/2-4. maddeleri gereği mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Olay günü katılanların 15 kişilik grupla birlikte havuza girmek amacıyla Termed Termal Sağlık Hizmetleri Turizm İnşaat San ve Tic.AŞ’ne ait sanığın müdürü ve işletmecisi olduğu Ömer Termal tesislerine gittikleri, katılanların çocukların kaydıkları kaydıraktan kayarak havuza inmek için 8 basamaklı merdivenden yukarı çıkarak kaydırağın bağlantılı olduğu bekleme rampasına çıktıkları esnada yaklaşık 5 cm kalınlığında 135 cm eninde ve 220 cm boyundaki hasır beton yapılı ve bağlantı demirleri paslanmış olan rampanın aniden çökmesiyle yaklaşık 3 m den beton zemine düşmeleri sonucu katılanlar ... ve ..."un haya tehlike geçirir şekilde; katılan ..."nün ise basit tıbbi müdahale ile giderilir şekilde yaralandıkları olayda; kazanın meydana geldiği merdivenle çıkılan kaydırağın bağlantılı olduğu hasır beton yapılı bekleme rampasının yetkili bir mühendisin sorumluluğunda projendirilip statik hesaplamasına göre uygunluğunu sağlayarak yapılmasını sağlamaması, buradaki kaydırağın bekleme rampasındaki güvenliğin insanların bilgi, tecrübe ve insiyatiflerine terk edilmiş olmasından dolayı asli kusurlu olan sanığın teşdiden cezalandırılmasına ilişkin mahkemenin kabul ve takdirinde bir isabetsizlik görülmeyerek tebliğnamedeki katılanların kesin raporlarının alınmasına ilişkin bozma görüşüne iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafinin kusura, betonu kontrol etme görevinin teknik ve yapı işlerinden sorumlu müdüre ait olduğuna ilişkin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddine ancak;
1-Sanık hakkında hükmedilen 11 ay 20 gün hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken uygulanan Kanun maddesinin gösterilmemesi suretiyle CMK"nın 232/6. maddesine ve adli para cezasının belirlenmesine esas alınan tam gün sayısının gösterilmemesi suretiyle TCK"nın 52/3. maddesine aykırı hareket edilmesi,
2-Katılanlar kendilerini tek vekil ile temsil ettirmelerine rağmen, haklarında ayrı ayrı iki vekalet ücretine hükmedilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafinin temyizleri bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün bu nedenlerle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hüküm fıkrasının 2. fıkra 4. ve 5. paragraflarının çıkarılarak yerine “Sanığa verilen 11 ay 20 gün hapis cezasının sanığın kişiliği, sosyal ve ekonomik durumu ve suçun işlenmesindeki özellikler nazara alınarak TCK"nın 50/1-a maddesi gereğince adli para cezasına çevrilmesine; TCK"nın 52/3. maddesi gereğince adli para cezasının belirlenmesine esas tam gün sayısının 350 tam gün olarak belirlenmesine; TCK"nın 52/2. maddesi gereğince sanığın ekonomik ve diğer şahsi halleri göz önünde bulundurularak bir gün karşılığı adli para cezasının takdiren 20 TL olarak hesabıyla 7000 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına” ibarelerinin eklenmesi ile hüküm fıkrasının vekalet ücretine ilişkin 2. fıkra 7. paragrafındaki "her bir katılan açısından ayrı ayrı" ibaresinin çıkarılması suretiyle, sair yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 23/06/2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.