Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b, 22/3, 52/2-4, 53/6 ve 5275 sayılı Yasanın 106. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık ve katılan vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya içeriğine göre, sanığın 184 promil alkollü vaziyette, idaresindeki kamyonetle yerleşim yeri içinde, iki şeritli, iki yönlü, asfalt kaplama, düz, eğimsiz, aydınlatması olay tarihinde bozuk olan yolda, gece vakti seyir halindeyken üç yönlü (T) kavşağa geldiğinde; karşı yönden gelen araç trafiğine ait şeride girerek, idaresindeki üç tekerlekli el arabasıyla kendi şeridinde ilerlemekte olan katılana çarpması şeklinde meydana gelen ve sanığın tam kusurlu olarak bir kişinin dördüncü derece kemik kırığı olacak şekilde yaralanmasına sebebiyet verdiği olayda;
Sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 61/2. maddesine aykırı olarak, 5237 sayılı TCK"nın 22/3. maddesinin aynı Kanunun 89/1. maddesi gereğince belirlenen temel cezadan sonra uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi, sonuç cezaya etkili olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi ile birlikte 5275 sayılı Kanunun 106. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın ceza miktarına, kazaya kastaen sebebiyet vermediğine ve sair nedenlere ilişkin, katılan vekilinin ise süre tutum dilekçesinden ibaret olan temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün ONANMASINA; 22/06/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.