Yargıtay - Vergi Usul Kanununa muhalefet - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/2577 Esas 2019/2195 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/2577
Karar No: 2019/2195
Karar Tarihi: 04.03.2019

Vergi Usul Kanununa muhalefet - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/2577 Esas 2019/2195 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık hakkında vergi usul kanununa muhalefet suçu kapsamında mahkumiyet kararı verilmiştir. Aleyhe temyiz olmadığı için, adli sicil kaydında tekerrüre esas sabıkası bulunan sanık hakkında tekerrür hükümleri uygulanmamıştır. Ancak, Anayasa Mahkemesi'nin 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının infaz aşamasında gözetilmesi gerekmektedir.
Sanığa 2008 takvim yılına ilişkin defter ve belgelerini ibraz etmesi yönündeki ilk tebligatın 06.06.2012 tarihinde yapıldığı, aynı takvim yılına ilişkin defter ve belgelerin ibrazı için 05.12.2012 tarihinde ikinci kez yapılan tebliğin yeni bir suç oluşturmayacağı dikkate alınmadan, zincirleme suç hükümleri uygulanarak fazla ceza tayini yapılmıştır. Bu nedenle, hükmün bozulmasına karar verilmiş ve hüküm fıkrasının düzeltilerek onaylanması gerektiği belirtilmiştir.
Kanun maddeleri: Vergi Usul Kanunu, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53. maddesi, Anayasa Mahkemesi'nin 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararı, 5320 sayılı Kanun'un 8/1. maddesi, 1412 sayılı CMUK'un 321. ve 322. maddeleri, TCK'nin 43/1. maddesi.

11. Ceza Dairesi 2017/2577 E. , 2019/2195 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Vergi Usul Kanununa muhalefet
HÜKÜM : Mahkumiyet

Adli sicil kaydında tekerrüre esas sabıkası bulunan sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanmaması, aleyhe temyiz bulunmadığından bozma nedeni sayılmamış; 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinin uygulanmasında, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan yargılamaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilerek tartışılan delillere, Mahkemenin oluşa uygun şekilde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre, sanık müdafiinin diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir, ancak;
Sanığa 2008 takvim yılına ilişkin defter ve belgelerini ibraz etmesi yönündeki ilk tebligatın 06.06.2012 tarihinde yapıldığı, aynı takvim yılına ilişkin defter ve belgelerin ibrazı için 05.12.2012 tarihinde ikinci kez yapılan tebliğin yeni bir suç oluşturmayacağı, atılı suçun ilk tebligatın yapıldığı tarihten itibaren 15 günlük sürenin sonu olan 22.06.2012 tarihinde işlenmiş sayılacağı gözetilmeden, sanık hakkında zincirleme suç hükümleri uygulanmak suretiyle fazla ceza tayini,
Yasaya aykırı, sanık müdafiinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA; ancak yeniden duruşma yapılmasını gerektirmeyen bu hususun aynı Kanun’un 322. maddesi uyarınca düzeltilmesi mümkün bulunduğundan, TCK’nin 43/1. maddesinin uygulanmasına ilişkin bölümün hüküm fıkrasından tamamen çıkarılması; hüküm fıkrasının 3. paragrafındaki “18 ay 22 gün” ibraresinin çıkartılarak yerine “15 ay” ibraresinin yazılması suretiyle, hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 04.03.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.